0
0
Կարինէ Գուշակճեան
Հ.Ե.Դ. «Արսէն» մասնաճիւղ
Նիւ Ճըրզի
Տարիներու ընթացքին, շատ բախտաւոր եղած եմ մի քանի անգամ այցելել Հայաստան, միշտ ծանօթանալ նոր անձերու եւ սերտ յարաբերութիւններ ստեղծել։ Վերջին այցելութիւնս երեք տարի առաջ էր։ Համազգայինի պարախումբով Արցախ գացինք եւ համերգ մը ներկայացուցինք։ Այդ ատեն այցելեցինք Իվանեանի անուան զօրամասը ուր ծանօթացանք զինուորներու եւ մի քանի պարեր պարեցինք բարձրացնելով իրենց տրամադրութիւնը։ Այդ այցելութիւնը դրական ազդեցութիւն մը ձգած էր իմ վրաս եւ նոյնպէս 20 տարեկան զինուորի մը կեանքին վրայ։
Այդ զինուորին անունն էր Արթուր Ոսկանեանը։ Մօտեցայ իրեն, շատ արագ ծանօթացանք եւ երկար խօսեցանք երկու հարազատներու պէս։ Արթուրը 20 տարեկան էր, երբ ծանօթացայ եւ ունէր միայն մի քանի ամիսներ, որպէսզի ամբողջացնէր իր ծառայութիւնը։ Երեք տարի իրարու հետ կապ պահեցինք դժբախտաբար լեզուի դժուարութիւնը արգելք կը հանդիսանար։ Ես Արեւելահայերէնով չէի կրնար լաւ արտայայտուիլ, իսկ ինք գրեթէ անգլերէն չէր գիտեր։ Հակառակ այդ դժուարութիւններուն Արթուրը դեռ նախանձախնդիր էր սորվիլու Անգլերէն լեզուն իսկ ես՝ կ՚ուզէի զօրացնել իմ արեւելահայերէնս։
Կարէն եւ Արմինէ Ոսկանեանները Արցախի վերջին պատերազմէն առաջ իրենց չորս զաւակներուն հետ Արթուրը՝ 23, Արամը՝ 20, Արսէնը՝ 15 եւ Արէնը՝ 12 հանգիստ կ՛ապրէին Արցախ Հատրութի շրջանը։ Կարէն եւ Արմինէն կը դասաւանդէին գիւղին դպրոցը մինչ տղաքը թէ՝ կը մշակէին խաղողի այգին եւ թէ՝ կ՚աշխատէին առեւտուրի խանութը։
Արցախի քառօրեայ պատերազմի ընթացքին Արթուրը վիրաւորուեցաւ։ Ինքն ու իր եղբայրը Արամը այս պատերազմին եւս կռուեցան եւ պաշտպանեցին Հատրութը։ Արամը վիրաւորուեցաւ բայց արդէն ապաքինուած է։ Ոսկանեանները կարծեցին, որ այս պատերազմը քառօրեայ պատերազմի նման պիտի ըլլար եւ իրենք լքեցին իրենց պապենական տունը ու հեռացան յուսալով որ ետ պիտի դառնան, բայց ափսոս եւ անգամ մը եւս չկրցան վերադառնալ։
Պատերազմի ժամանակ, ես անօգնական զգացի կարծելով, որ բաւականին չափ չէի օգներ հայրենիքիս։ Փորձեցի մեր դատը եւ մեր նպատակն ու ըմբռնումները բացատրել օտարներուն, դրամահաւաք կազմակերպեցի եւ ցոյցերու մասնակցեցայ։
Երբ Արթուրը բացատրեց կացութիւնը եւ իրենց իրավիճակը ես անմիջապէս սկսայ մտածել, թէ ինչպէս կրնամ օգնել Ոսկանեաններուն։
Պատերազմը վերջացած էր եւ երկու շաբաթէն պիտի նշէի իմ 21-րդ տարեդարձս։
Տխրութիւնն ու յուզումը զիս պատած էին։ Սրտէս ու հոգիէս մաս մը կորսնցուցած էի… իմ Արցախս, հայուն սիրտը։ Որոշեցի տարեդարձիս առիթով օգնել Ոսկանեաններուն եւ դրամահաւաք կատարել։ Այդ էր իմ ցանկութիւնս 21 տարեդարձիս առիթով։
Իմ կեանքիս նպատակն է օգնել ժողովուրդիս եւ սերտ շփումներ ու յարաբերութիւններ ստեղծել ժողովուրդին հետ։ Այս փորձառութիւնը ինծի օգնեց հասկանալ, թէ որքան կարեւոր է փոխյարաբերութիւնը Արցախի եւ Հայաստանի տեղացիներու հետ, որովհետեւ չես գիտեր թէ ինչ ազդեցութիւն կրնաս ունենալ իբրեւ սփիւռքահայ, մինչեւ որ չփորձես։ Ես միշտ հպարտ եւ երախտապարտ եմ, որ Հ.Ե.Դ.-ի կազմակերպութեան անդամ եմ։ Հ.Ե.Դ. կերտած է իմ միտքս, սերմանելով հայրենասիրութիւն եւ առիթ տուած է, որ կեանքիս փոփոխութիւնները սկսիմ հայրենիքիս մէջ։
