Երեւանեան արշալոյսը յուսադրող ու ամրապնդող է այս օրերուն… յաղթանակած երիտասարդութիւն, հիմնաւորուած նոր պահանջներ, պայքարի նոր հանգրուան…
Եւ Բացուեցաւ Արշալոյսն Այդ Վա՞ռ…
Քաղաքային փոխադրամիջոցներու ուղեվարձի բարձրացումը կասեցնելու հերթական “փոշի փչելով աչք փակելու“ քաղաքականութիւնը, այս անգամ չանցաւ. երիտասարդութիւնը հիմնաւորուած նոր պահանջներ ներկայացուց եւ անժամկէտ նստացոյցով կը շարունակէ իր սկսած պայքարը…
Երեւանի փողոցներու գոյնզգոյն ծաղիկները այլեւս վարդագոյն ու խափուսիկ ծածկոյթ մը չեն կրնար ըլլալ բնակչութեան հոգերուն եւ բազում դժուարութիւններուն համար…Չափէն աւելի տեղադրուած նստարանները “հանգստանալու“ միջոց մը չեն երիտասարդութեան, որուն համբերութեան բաժակը լեցուած է. այլեւս անոնք կը հասկնան, որ այդ ծաղիկները կը ջրուին արտագաղթած բնակիչներու դատարկ մնացած տուներու ջուրին հաշւոյն, իսկ նստարանները որքան շատ` այնքան “ուտելու“ միջոցը շատ: Անոնք կը տեսնեն, որ խցկուած երթուղայիններու հաշւոյն, կողքէն անցնող յայտնի ու թանկարժէք մեքենաներու տէրերը հասած են այն բոլորին` ինչ ունին այսօր, որ քաղաքի կեդրոնի բարձրայարկ շէնքերը սլացած են ճզմելով ու ջնջին գումարի հատուցումով վտարելէն ետք սեփականատէրերը…
Արշալոյսի առաջին շողերը բացուած է քաղաքամայր Երեւանի մէջ եւ եթէ անոնք օրէօր հզօրանան, պիտի ճեղքեն բոլոր խոչընդոտները` հասնելով մօտակայ գիւղէն մինչեւ սահմանամերձ գիւղակներ` միմիայն լուսաւորելու ու շէնցնելու համար… որովհետեւ այս երկիրը մեր տեսլականի ԵՐԿԻՐը դառնալու համար, մեծ կարիք ունի լոյսի ու թթուածինի, զորս անոր կրնայ շնորհել պայծառամիտ ու ստրկամտութենէ հեռու երիտասարդութիւնը, երիտասարդութիւն, որուն համար երկիրը լաւ է, եթէ լաւ են բոլորը` կամ գոնէ զգալի մասը, երիտասարդութիւն, որ եսակեդրոն չէ, երիտասարդութիւն, որ պայծառամիտ է…
Նստացոյցը կը շարունակուի…
* * *
…Այլ արշալոյս մըն է այսօր Երեւանի Համազգայինի թատերական սրահէն ներս, խումբ մը պատանիներ, իրենց ջանքերով կը ներկայացնեն Լիզպոնի հինգին նուիրուած փիէս մը. անոնք դերասանական վարպետութիւն չունին: Անիկա իրենց կեանքի առաջին փորձն է, սակայն ոգեշունչ ապրումներով անոնք` Արայի, Սագոյի, Սեդրակի, Վաչէի եւ Սիմոնի ոգին կը փոխանցեն այնպէս, որ ես հանդիսատեսի աթոռին նստած զգացի այն հզօր “ապտակը“ զորս անոնք հասցուցին այն չստացուած ոստիկանին, որ ցոյցերուն մասնակցած հայրենադարձի մը ըսած էր` “գնա՛ քո երկրում պայքարի“… Հաճելին այն էր նաեւ, որ պատանիներէն ոմանք արեւելահայերէն կը խօսէին, ոմանք արեւմտահայերէն, ոմանք “արեւելամտահայերէն“, սակայն բոլորը կը խօսէին հայրենիք չտեսած, սակայն հայրենիքի համար անձնազոհութեան գացած սփիւռքահայ երիտասարդներուն մասին… այդ բոլորին մէջ կար Հայաստան-Սփիւռք ցայտուն միասնութիւն մը…
* * *
…Այսօր լուսաշող այլ արշալոյս է… շող, որ Երեւանէն կը հասնի մօտակայ առաջին գիւղը… Պռոշեանի գիւղապետարանի բոլոր աշխատողները պիտի հրաժարին իրենց պաշտօններէն` յանուն արդարութեան պահանջի, անոնք ո՛չ պիտի ըսեն անարդարօրէն ընտրուած գիւղապետի հետ աշխատելուն, պիտի պահանջեն իրենց նախկին գիւղապետի սպանութեան բացայատումն ու ազգի դաւաճան համարուող իսկական մարդասպանի պատիժը… անոնք ալ ակնյայտօրէն կը տեսնեն, որ սպանութեամբ աթոռին հասնիլը կործանարար երեւոյթ է հայրենիքի համար…
* * *
Կ՛ուզէի յաջորդ արշալոյսի շողերը ըլլային այնքան վառ եւ մեր ցասումը ըլլար այնքան հուժկու, որ դառնար օգնութեան լաստ մը, զոր կրնայինք հասցնել յատկապէս Հալէպի մեր հայրենակիցներուն… շրջափակում, առեւանգում, մօր սպանութիւն զաւակներու եւ ամուսնոյն աչքին առջեւ… իսկ մենք … միայն կ՛աղօթենք ու կ՛ողբանք… կամ կը խօսինք հասած ու չհասած նիւթական չնչին օգնութիւններու մասին…
“Եռագոյն“