ԻՇ­ԽԱ­ՆԱ­ՓՈ­ԽՈՒ­ԹԵԱՆ ՍՊԱ­ՍԵ­ԼԻՍ

0 0

ԼԻ­ԼԻԹ ԳԱԼՍՏ­ԵԱՆ

Անց­նող շա­բաթ­ուայ քա­ղա­քա­կան ու հան­րա­յին խճան­կա­րը բա­ւա­կան բազ­մա­զան էր, բայց, մի­եւ­նոյն է, հիմ­նա­կան զար­գա­ցում­ներն ու մտա­ծում­նե­րը Ապ­րի­լի 9ի դէպ­քե­րին էին առնչ­ւում եւ, ան­շուշտ, դի­տարկ­ւում Երե­ւա­նի աւա­գա­նու ընտ­րու­թիւն­նե­րի հա­մա­տեքս­տում:
Ու, թէ­եւ Ապ­րի­լի 9-ին, գրե­թէ արիւն չհեղ­ուեց, եւ փառք Աստ­ծու, այն­ուա­մե­նայ­նիւ դարձ­եալ փաստ­ուեց, որ բա­ժա­նա­րար­նե­րի հա­սա­րա­կու­թիւ­նում ենք ապ­րում, եւ ան­հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թեան, բռնու­թեան, օրի­նա­զան­ցու­թեան ու սադ­րան­քի մշա­կոյ­թը մեր իրա­կա­նու­թեան ան­բա­ժա­նե­լի բա­ղադ­րիչ­ներն են: Իսկ ամե­նա­վի­րա­ւո­րա­կանն այն է, որ այդ բա­ժա­նա­րար գծե­րի, եր­կու կող­մում էլ մենք ենք ու մեր մի­ջեւ խրուած սե­պից առա­ջա­ցած վէր­քը շատ ցա­ւեց­նող է ու մո­ռա­նա­լու հա­մար ժա­մա­նա­կի կա­րօտ:

Ցա­ւեց­նող ու յատ­կա­պէս մեր երկ­րի հա­մար տխուր էր նա­եւ այն հան­գա­ման­քը, որ ոս­տի­կան­նե­րի ան­հա­մա­չափ գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րը կա­տար­ւում էին Երե­ւա­նի ոս­տի­կա­նա­պե­տի լուռ հայ­եաց­քի ներ­քոյ, թե­րեւս նա­եւ կար­գադ­րու­թեամբ, եւ հա­կա­ռակ այն հա­ւաստ­ի­ա­ցում­նե­րին, որ ոս­տի­կա­նա­կան ծա­ռա­յու­թիւնը բա­րե­փոխ­ման ըն­թացք է ապ­րում` յա­ւակ­նում հան­րա­յին ըն­կալ­ման մէջ դառ­նա­լու օրի­նա­պա­հու­թեան ու հան­րա­յին ծա­ռա­յու­թեան սպա­սա­ւոր:

Դէպ­քից եր­կու օր անց Երե­ւա­նի ոս­տի­կա­նա­պետն ազատ­ուեց աշ­խա­տան­քից: Պաշ­տօ­նան­կու­թեան տար­բեր մեկ­նա­բա­նու­թիւն­ներ տրուե­ցին, եզ­րա­կա­ցու­թիւն­ներ, դա­տո­ղու­թիւն­ներ: Ինձ նման շա­տե­րը պի­տի ու­զե­նա­յին իբ­րեւ պաշ­տօ­նանկ­ման հիմ­նա­կան պատ­ճառ եւ հիմ­նա­ւո­րում տես­նել այդ օր­ուայ նրա ան­գոր­ծու­թիւնը, իսկ աւե­լի ճիշտ խա­ղաղ ցոյ­ցի մաս­նա­կից­նե­րի նկատ­մամբ ոս­տի­կա­նու­թեան ոչ հա­մա­չափ գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րը:
Երէկ հրա­պա­րակ­ուեց Հ.Հ. ոս­տի­կա­նու­թեան շատ զուսպ մեկ­նա­բա­նու­թիւնը. Երե­ւա­նի ոս­տի­կա­նա­պետն աշ­խա­տան­քից ազատ­ուել է պաշ­տօ­նա­կան դիր­քի եւ պիզ­նես շա­հե­րի ան­հա­մա­տե­ղե­լիու­թեան պատ­ճա­ռով: Այն, որ ոս­տի­կա­նա­պե­տը Երե­ւա­նում ծաղ­կող “Մոսկ­վիչ­կա“ հան­րա­խա­նութ­նե­րի ցան­ցի սե­փա­կա­նա­տէրն էր, բա­ցա­յայտ ու ան­թա­քոյց ճշմար­տու­թիւն էր, եւ հա­յաս­տան­ցի­նե­րի հա­մար այն­քան “սո­վո­րա­կան“, որ ոչ մի­այն դա­դա­րել էինք զար­մա­նալ, այ­լեւ քննար­կել դրա քա­ղա­քա­կան ու բա­րո­յա­կան աս­պեկտ­նե­րը (երե­ւոյթ­նե­րը-Խմբ.): Ին­չե­ւէ, նա­խընտ­րե­լի պի­տի լի­նէ­ին, նրա պաշ­տօ­նան­կու­թեան եր­կու պատ­ճառ­նե­րով (նա­եւ Ապ­րի­լի 9-ի) հիմ­նա­ւո­րու­մը, բայց նոյ­նիսկ մէ­կը` առան­ձին, խօ­սուն է եւ տա­րո­ղու­նակ, աւե­լին` նշա­նա­յին:

Այն, որ Հա­յաս­տա­նում պիզ­նեսն ու քա­ղա­քա­կա­նու­թիւնը սեր­տա­ճած են ու երկ­րի ախ­տե­րի, կա­ռա­վար­ման անար­դիւ­նա­ւէ­տու­թեան, մե­նաշ­նորհ­նե­րի, կլա­նա­յին ու ստուե­րա­յին տնտե­սու­թեան յա­րու­ցիչ­նե­րից հիմ­նա­կա­նը պիզ­նե­սի ու քա­ղա­քա­կա­նու­թեան հա­մա­ձոյլն է, նո­րու­թիւն չէ:

Արդ­եօ՞ք կա­րող ենք այս վե­րա­բեր­մուն­քը դի­տար­կել երկ­րում սպա­սուող եւ հրա­մա­յա­կա­նի վե­րած­ուած բա­րե­փոխ­ման քա­ղա­քա­կան պատ­ուէ­րի հա­մա­տեքս­տում:

Արդ­եօ՞ք եւս չորս տա­րի պի­տի սպա­սենք, հա­ւա­տա­լու, որ այս մօ­տե­ցու­մը կ՛աշ­խա­տի նա­եւ երկ­րի գլխա­ւոր քա­ղա­քա­կան հար­թա­կի` Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի պա­րա­գա­յում, ուր իր ողջ “հմայ­քով“ ներ­կա­յաց­ուած է օլի­գարխ­իա­յի սե­րուց­քը, ժա­մա­նա­կը ցոյց կը տայ:

Իսկ մինչ այդ, այդ­պէս էլ չմի­ա­ւոր­ուած, բայց երկ­րի քա­ղա­քա­կան ձա­խո­ղում­նե­րը “ստոյգ“ ախ­տո­րոշ եւ երկ­րի առ­ջեւ ծա­ռա­ցած հիմ­նախն­դիր­նե­րի լուծ­ման բա­նա­ձե­ւե­րին տի­րա­պե­տող ընդ­դի­մա­դիր ու­ժե­րը շա­րու­նա­կում են աւե­լի շատ միմ­եանց քննա­դա­տել, յըն­թացս խօ­սել իշ­խա­նա­փո­խու­թիւ­նից եւ Երե­ւա­նի աւա­գա­նու ընտ­րու­թիւն­նե­րը դի­տել Հա­յաս­տա­նում իշ­խա­նու­թեան հաս­նե­լու հիմ­նա­կան հանգր­ուան:

Իսկ Րաֆ­ֆի Յով­հան­նէս­եա­նի բա­նակ­ցե­լու հրա­ւէ­րը մնաց օդի մէջ, աւե­լի ճիշդ Ապ­րի­լի 9-ի բա­ժա­նա­րա­րից այն կողմ, այ­նինչ երկ­խօ­սու­թիւնն անհ­րա­ժեշ­տու­թիւն էր, թե­լադր­ուած Հա­յաս­տա­նի հե­ռան­կա­րով ու մար­տահ­րա­ւէր­նե­րով: Գրե­թէ վստահ եմ, որ եթէ երկ­խօ­սու­թիւնն իս­կա­պէս կա­յա­նար ու գի­տակց­ուէր նրա քա­ղա­քա­կան բո­վան­դա­կու­թիւնն ու հա­մազ­գա­յին ու­ղեր­ձը, գու­ցէ եւ որա­կա­պէս այլ եր­կիր կ՛ու­նե­նա­յինք, այլ քա­ղա­քա­կան իրա­վի­ճակ:

Իսկ մինչ այդ ընդ­դի­մու­թեան չմի­ա­ւոր­ուե­լը ժո­ղո­վուր­դը մէկ ան­գամ էլ ար­ձա­նագ­րեց որ­պէս կորց­րած շանս (առիթ-Խմբ.) ու խրո­նի­կա­կան (մշտա­կան-Խմբ.) ան­կա­րո­ղու­թիւն` սե­փա­կան յու­սա­հա­տու­թիւնը մեղ­մե­լով ընդ­դի­մու­թեան այն հաս­տա­տում­նե­րով, որ նրանց կը յա­ջող­ուի յե­տընտ­րա­կան դա­շինք ձե­ւա­ւո­րել: Սա թե­րեւս այն մի­ակ վար­կածն է, որ թոյլ է տա­լիս իր հե­ռան­կա­րը Հա­յաս­տա­նի հետ կա­պող Երե­ւան­ցուն գնալ ընտ­րու­թեան ու մտա­ծել, որ այն­ուա­մե­նայ­նիւ ամէն ինչ կո­րած չի:

Իսկ մինչ այդ կայ Մա­յի­սի 5-ը:

About Post Author

hairenik

editor@hairenik.com

Happy

0 0 %

Sad

0 0 %

Excited

0 0 %

Sleepy

0 0 %

Angry

0 0 %

Surprise

0 0 %