0
0
Ցարդ անյայտ կը մնայ այս խորհրդաւոր ճամբու քարտէսը, որուն ազդանշանը տրուած էր Ապրիլ 22, 2009-ին Զուիցերիոյ մէկ դռնփակ սրահներէն մէկուն մէջ: Սակայն արդէն իսկ մութ ու գորշ ամպեր ծածկած կը թուին ըլլալ այս ճամբան…վերածելով անծայրածիր փապուղիի մը:
Անցուդարձերուն հետեւողները կրնան շուտով եզրակացնել Թրքական քաղաքականութեան կիրարկած ոճը, որն է.- Եւրոպական Միութեան լիիրաւ անդամակցութեան հասնիլ…Ցեղասպանութեան հարցը մէկդի դնելով ու աւելին՝ թաղելով: Եւ դեռ Հայաստանի անդամակցութեան ամէն հեռանկար վեթոյի ենթարկել, կամ սպառնալի-քով Հայաստանէն պահանջել անընդունելի զիջումներ, որոնք կ°ընդգրկեն Եղեռնի հարցի վերջնական մոռացում, Արցախէն ներս միջամտութիւններ, եւայլն:
Ազգային-պետական շահերը հարուածող այս դիրքորոշումներն են, որոնք կը մտահոգեն հայորդին, ամէնուրէք: Դեռ աւելին, խոր թափանցելով կարելի է երեւան հանել թէ յստակօրէն բաժնուած են մէկ կողմէն պետական, իսկ միւս կողմէն ազգային շահերու հասկացողութիւնը:
Հ.Յ.Դաշնակցութիւնը յստակօրէն հետեւած էր անցուդարձերուն եւ այս ստեղծուած գահավէժ կացութեան տակ արձակած էր դահլիճէն հրաժարելու վճիռը: Հետեւաբար զարմանալի չէր Հայաստանի Գերագոյն մարմնի այդ հրաժարման յայտարարութիւնը: Որոշումը արտացոլացումն էր Հ.Յ. Դաշնակցութեան ծրագրային եւ գաղափարախօսական առանցքին:
Հոս տեղին է կրկնել թէ Ցեղասպանութեան ճանաչման հարցը անվտանգութեան երաշխիքի խնդիր է: Թէ° Հայաստանի իշխանութիւններ եւ թէ° Սփիւռք, միակամօրէն առանց ամէնադոյզն երկմտանքի, պէտք է որ պայմանաւորեն հայ-թրքական յարաբե-րութիւններու բնականոնացումը, այդ ալ միայն ու միայն Ցեղասպանութեան ճանաչումէն ետք:
Պատահածը յստակ է: Անգարայի պետական քաղաքականութեան նպատակն է հայութեան հետ կատարել ամբողջական եւ բազմամակարդակ առճակատում մը, որուն պտուղն է դիւանագիտական ճնշումներու եւ լոպիինկի հետեւողական աշխատանքի արդիւնք՝ հաշտութեան առաջարկներն ու սոյն ճամբու քարտէսը, որ ոչ մէկ նախան-շան կու տայ Ցեղասպանութեան ճանաչման հարցի առնչութեամբ:
Հարցը համահայկական առաջնահերթ խնդիր է եւ իր տարողութեամբ համազգային բարդ հարց…ահազանգային իրավիճակ:
