0
0
Վեհանոյշ Թեքեան
Յունիս 2
Ա.Մ.Ն.
Օրօ՜ր իմ բալաս, օրօր ու նանի,
Պատուհան չկար որ լուսինը շողար
Արեւի շողն իսկ ճանապարհ չունէր,
Քարասիրտ մարդիկ քարին փռած էին ձեզ եօթը ամիսներ։
Դուք չքնացաք վախճանման նիրհով
Ու չհանգչեցաք գիրկին մայրենի,
Երբ քաղաքակիրթ որեւէ երկրի
Անասո՛ւնն անգամ զինք թաղող ունի։
Պապանձեր էին երկինք ու երկիր։
Ձեր ծնողները դուռէ դուռ ինկած
Յուսահատութեան թոյնը մերժելով
Իրենց զաւակին ո՛ւր գտնուիլը,
Ինչպէ՛ս ըլլալը կը պահանջէին
Մարդոցմէ որոնք նենգ ու անտարբեր
Անվարան տուին թոյնը խաբկանքին։
Փետտուած հոգիով ծնողներ անքուն
Կը յիշեն ինչպէս ոչ վաղ անցեալին
Իրենց զաւակին օրօր կ՚երգէին։
Քնի՜ր իմ բալաս։ Անէծք այն մարդոց
Որ պատա՛նքի քօղն անգամ զլացան,
Ու տոպրակներով յանձնեցին ձեզի խուցի մը խոցին։
Այն ձեռքերը որ արհամարհեցին գոյութիւնը ձեր
Թող փշրափշրուի՛ն վրէժի ապառաժի տակ,
Սիրտերնին ճաշա՛կ ըլլայ գազանի,
եւ աչքերն անոնց՝ ձեր մաքրամաքուր հոգին ուրացող
թող հայոց զարթնած, զայրացած աստուածները փորեն։
Տակաւին կեանքի խնծիղը չվայելած
Ինկաք վիհին մէջ դաւաճանութեան.
Դուք Գաղափարի զինուորագրեալ, ուխտի նուիրեալ
Դեռ չհասկցած ինչո՛ւ էք լքուած ռազմադաշտի մէջ
երկինքը գոռգոռան յանկարծ խլացաւ։
Օրօ՜ր իմ բալաս, օրօր ու նանի,
Երազ ունէիք, խայտանքի խարիսխ,
Ծնողք ու զաւակ, քոյրեր եղբայրներ
Տաքուկ տուն, ընկեր, դպրոց ու տաղանդ։
Դուք պարծանքի սիւն, ընտանիքի հայր պիտի դառնայիք,
Տապալեցին ձեզ կեանքի լոյս շեմին,
Օ՛ միայն անո՛նք գիտակից էին
Որ պատերազմ չէր այս
Այլ՝ ծրագրուած սպանդ, պատուհաս,
Պարտութիւն էր ծանր ու անկասելի։
Օրօր իմ բալաս, կը լսե՞ս հիմա
Կինդ կ՚արտասուէ ու մայրդ կու լայ,
Ձագուկիդ աչքը՝ նկարիդ վրայ,
Հօրդ լռութիւնը ջրվէժ է անձայն։
Քուն եղիր բալաս, անմեղ աչքերով
Սիգապանծ սիրտդ դի՛ր մօրդ կուրծքին,
Թող սուգ մայրիկիդ քու լռած ձայնիդ զեփի՜ւռը հասնի։
Թող արցունքս դողահար հողդ թեթեւցնէ,
Որ վանկ վանկ երգեմ ձեր նիզակահար
Ու կայտռուն կեանքի մահուընէն ետք իսկ
որբացման գոյժը,
Հայատրոփ արեան յաւերժի բոցը։
Հինգ հազար կեանքով ուռած Եռաբլուր,
Իւրաքանչիւրը՝ բեկուած ապագայ,
Ահա դրօշները կ՚արտասուեն անդուլ։
Մարմինն է թաղուած
Բայց կը բաբախէ հոս Սի՛րտը ցեղին,
Եւ Եռագոյնը թեւերով ծածան
Համբո՜յր կը ղրկէ ձեր սուրբ հոգիին։
Խաղաղութիւնը խախտած մեր հայրենիքին մէջ
Գոնէ դո՛ւք, ազգին մատաղներն անմեղ, ննջեցէք խաղաղ։
Քուն եղիր բալաս, ա՛լ թաքնուած չես,
Օրօր ու նանի
Հողիդ գիրկին մէջ քո՜ւնդ կը տանի։
Աս գրութիւնը կարդալէս ետքը, լացի, աչքերէս արցունքը ինքը իրենը վազեց: Աս արտասանութիւնը պէտք է ղրկէք Բաշինեանի եւ իր «տոպրակներուն», որպէսի գիտնան որ աս ըրածնին մինչեւ հիմա եղածներուն վրայ ինչ լալիք բաներ աւելցուցած է: Պրաւօ պիտի ըսեմ Վ.Թ.ին, որ ասանկ ոտանաւոր մը գրած է. աս բանաստեղծը իրական արվեստագետ է, ինչո՞ւ, որովհետեւ երկու օր առաջ լսածնիս մասին ասանկ զորավոր բաներ գրած է. վստահ եմ որ ամմէն կարդացողներն ալ ինծի պէս լացաւ: Իրական արվեստագէտը ասանկ կըլլա, ժողովուրդին հետը կըցաւի, մարդոց ցաւին մասին կը գրէ եւ մէկը չի ըսեր որ ինծի ինչ, ես աս եղածին հետը գործ չունիմ: Ցավալին անի է որ Հայաստանի մէջ «տոպրակներ» կան որ անանկ կը մտածեն եւ կը պահեն իրենց աթոռները: Ժողովուրդն ալ լրեր է եւ նստեր է եւ կը դիտէ: Մէկ հատ ալ օրօր իմ բալաս մը մեր աս քնացող ժողովուրդին համար պէտք է երգես, Վ.Թ., գրիչիդ ղուրպան ըլլանք: