0
0
ԱՐԱՔՍ ՓԻԼԱՒՃԵԱՆ-ԽՏՐԼԱՐԵԱՆ
Պէյրութ
Անդաւաճան եւ խիստ դաստիարակս, անյիշաչար դատաւորս , որու հետ առճակատումէն յաճախ կը խուսափիմ:
Խուսափիլ հայելիէն՝ այսինքն խուսափիլ անձէս, էութենէս, թերութիւններէս եւ առաւելութիւններէս:
Օրերու քմայքին սեւն ու սպիտակը ճաշակած կնճիռներուս հետ հաշտութիւն կնքելու հայելիիս հրաւէրը երբեմն կը մերժեմ, գեղագիտական հնարքներով կը թաքցնեմ զանոնք, բայց հոգւոյս մէջ աճած մոլախոտերը, փուշերը ո՞ւր թաքցնեմ…:
Ներհայեցողութիւնը էական է. աչքերուս խորութեամբ կը դեգերիմ հոգւոյս բաւիղներուն մէջ. հայելիս կը զգաստացնէ:
Երբեմն հայեացքս կը վանեմ իրմէ, Աստուա՜ծ իմ, նոյնիսկ իր լռութիւնը կը սպաննէ:
Սիրելի՛ս, արդէն հասուն եմ, քիչ մը իմաստութիւն ամբարեցի, վերիվայրումներ ունեցայ, դաժանօրէն վիրաւորուեցայ, ներեցի, սխալեցայ. բայց գիտե՞ս , չէ՞, որ կրնամ ներել բոլորին, իսկ ինքզինքիս հանդէպ այնքա՜ն խիստ եմ եւ աններող:
Հայելի՛ս, եկուր հաշտուինք, մահկանացու եմ եւ մեղաւոր, իսկ թանկարժէք գանձս, որուն գոյութեամբ կը շողարձակես եւ կը ճառագայթես՝ խիղճս է. այնքան ատեն որ կը փայլփլիս աչքերուս խորութեան հետ, հաշտ ենք…:
Չեմ փշրեր գոյութիւնդ:
