Նիկիական Հանգանակը (Հաւատամքը) քրիստոնեայ հաւատքին հիմնական խոստովանութիւնն է, որ ընդունուած եւ յայտարարուած է բոլոր առաքելական եկեղեցիներուն կողմէ: Անոր առաջին բանաձեւումը որդեգրուած է Նիկիոյ Տիեզերական Առաջին Ժողովին, 325-ին, երբ Եկեղեցւոյ 318 Հայրերը հաւաքուած էին Նիկիոյ մէջ, հրաւէրովը Կոստանդիանոս Կայսեր, Արիոսական հերետիկոսութեան վտանգին առաջքը առնելու համար: Արիոս Ալեքսանդրացին կը յայտարարէր, թէ Աստուծոյ Որդին ստեղուած արարած մըն է, ուստի հաւասար չէ Հօր Աստուծոյ: Նիկիոյ Հայրերը, որոնցմէ մէկն էր Ս. Գրիգոր Լուսաւորիչի որդին` Արիստակէսը, դատապարտեցին Արիոսի տեսութիւնը եւ յայտարարեցին թէ Յիսուս Քրիստոս` Աստուծոյ Որդին, Հօրը միեւնոյն բնութենէն եւ էութենէն է: Հետագային, երբ վէճ ծագեցաւ Սուրբ Հոգիին բնութեան մասին ալ, Կոստանդնուպոլսոյ Տիեզերական Երկրորդ Ժողովը, 381-ին, յայտարարեց թէ Սուրբ Հոգին Երրորդութեան անձերէն մէկն է: Ներկայիս մեր արտասանած Նիկիական Հանգանակը աստուածաբանական դաւանութեան ամբողջութիւնն է, ինչ որ բանաձեւուած է Տիեզերական առաջին երկու ժողովներու ընթացքին:
Նկատի ունենալով “Հաւատամք“ին կարեւորութիւնը քրիստոնեայ հաւատացեալին մօտ եւ եկեղեցւոյ արարողակարգին մէջ, ակնկալելի է որ եկեղեցւոյ անդամները ունենան տարրական հասկացողութիւնը անոր իմաստին եւ նշանակութեան: Դժբախաբար անծանօթ ըլլալով “Հաւատամք“ին եզրաբանութեան եւ պատմականօրէն հեռու ըլլալով աստուածաբանական հարցերէն, շատերս չենք հասկնար զայն: Խորապէս երախտապարտ պէտք է ըլլանք հոգելոյս Զարեհ Արքեպիսկոպոս Ազնաւորեանին, որ հայերէն լեզուով պատրաստած է “Հաւատամք“ին մեկնութիւնը, որ յստակ եւ հասկնալի անգլերէնի թարգմանած է Շանթ Սարկաւագ Գազանճեանը: Ընթերցողը շատ բան պիտի իմանայ “Հաւատամք“ի ուսուցումներու Սուրբ Գրային աղբիւրներուն մասին, “Հաւատամք“ի զանազան բաժիններուն աստուածաբանական հիմունքներուն ու հաստատումներուն, ինչպէս նաեւ բացատրութիւններու ա՛յն տարբեցութեանց, որոնք գոյութիւն ունին Հայ Եկեղեցւոյ եւ օտար եկեղեցիներու բնագիրներուն միջեւ:
Օրինակի համար, ընթերցողը պիտի իմանայ “Հաւատամք“ի առաջին իսկ տողէն, թէ Հայր Աստուածն է երկնքի եւ երկրի ստեղծիչը: Ասիկա ընդունուած եւ անվիճելի իրականութեան մը սովորական հաստատումը չէ, այլ խոհական հերքումը Գնոստիկեան ուսուցումներուն, որոնք կը մերժէին թէ ճշմարիտ Աստուածը ի՛նք ստեղծած է աշխարհը: Այնքան ատեն որ Գնոստիկեան եւ այլ աղանդներ տարբեր մեկնողական արտայայտութիւններով կը շարունակեն գոյութիւն ունենալ այսօրուան ժողովրդական մշակոյթին մէջ, “Հաւատամք“ը կը շարունակէ այժմէականութիւն ունենալ հաւատացեալ քրիստոնեային մօտ:
Գիրքը կը ներառէ հաստատումներ կարգ մը ընդունուած սովորութեանց մասին, ինչպէս երեխայ տարիքի մկրտութիւնը կամ ննջեցեալներու համար կատարուած աղօթքը: Մէկ խօսքով, “Հաւատամք“ի մեկնութեան այս հատորը կը ծառայէ ըլլալու ամբողջական, միեւնոյն ատեն ամփոփ ներկայացում մը Հայ Եկեղեցւոյ ուղղափառ հաւատքին: Այս հասկացողութեամբ, անիկա պիտի նպաստէ թէ՛ հաւատացեալին եւ թէ՛ բոլոր անոնց, որոնք կը փափաքին առաւել իմացութիւն ունենալ եկեղեցւոյ ուսուցումներուն մասին:
“Մեկնութիւն Հայ Եկեղեցւոյ Հաւատամքի“ գիրքը հրատարակուած է Հայաստանեայց Առաքելական Եկեղեցւոյ Արեւելեան Ազգային Առաջնորդարանին կողմէ, հիմնուելով հոգելոյս Զարեհ Արքեպիսկոպոս Ազնաւորեանի շարք մը դասախօսութեանց վրայ, տրուած Կիլիկիոյ Կաթողիկոսութեան Անթիլիասի մայրավանքին մէջ: Զարեհ Արքեպիսկոպոս Սուրբ Գրային տաղանդաշատ գիտնական մըն էր, որ վախճանեցաւ 2004-ին 57 տարեկան հասակին մէջ: Այս երկլեզու հատորի հրատարակութիւնը արժէքաւոր յաւելում մը կը բերէ ուղղափառ քրիստոնէութեան հաւատքի սերտողութեան, այն հաւատքին, որուն հաւատարիմ մնացած է Հայ Եկեղեցին:
ՄԱՅՔԸԼ Պ. ՓԱՓԱԶԵԱՆ
Փիլիսոփայութեան Փրոֆէսէօր Պէրի Քոլէճին մէջ
Ռոմա – Ճորճիա