0
0
Յ. ՀԵԼՎԱՃԵԱՆ
Պէյրութ
Մեր թաղերուն մէջ փողոց աւլող պաշտօնեաներ չկային, ոչ ալ աղբ հաւաքողներ: Ամէն տանտիկին ինք կ’աւլէր ու երբեմն ալ կը ջրէր իր տան դիմաց գտնուող տարածութիւնը:
Տարածութիւնները անհաւասար էին: Իսկ պատահէր որ աւլած ժամանակ մէկը միւսին «սահմանները» բռնաբարէր ու տերեւ մը մէկ դրացիին սահմանէն միւս դրացիին սահմանէն ներս մտնէր՝ կռիւ մըն էր որ կը փրթէր:
Երբեմն այր մարդիկ ալ կը միջամտէին ու կռիւը կը մեծնար մինչեւ ծեծկտուքի աստիճան:
- Այդ տերեւները ձեր ծառէն թափած, մեր դրան առջեւ հաւաքուած են,- կ’ըսէ Տիկին Փեքան Տիկին Ովսաննային:
- Լռէ՛, ջլթի՛կ, կարծես այդ ծառէն միայն մենք ունինք,- կ’ըսէ Ովսաննան ու տերեւները հաւաքելով կը բերէ ու Տիկին Փեքային տան դիմաց կը շպռտէ:
Տիկին Փեքան նոյնը կ’ընէ ու կռիւը կը մեծնայ:
- Փողոց աւլելու տեղ տունդ մաքրէ, հոտա՛ծ:
- Հոտածը դուն ես, ձեր խոհանոցէն ամպարի հոտ կ’ելլէ:
- Զիլլի խօսքդ ետ քաշէ, հիմա երկար մազերէդ կը քաշեմ եւ ոտքերուս տակ կ’առնեմ:
- …Կերեր ես…փորձուէ, պօյդ տեսնեմ:
- Քեզմէ վախցողը ո՞վ է որ:
- Հասսարակ:
- Մամադ է հասարակը:
- Գործդ հետս է, աղջիկ, մամաս ի՞նչ կը խառնես կռուին մէջ:
- Մամադ ալ կը խառնեմ, պապադ ալ:
- Միքրոպ ես, միքրոպ ալ կը մնաս:
- Պըլտոկ շուն:
- Լռէ, շէնլու:
- Կարօ, կնիկդ ներս տար խնդիրը չմեծցած,- կ’ըսէ Թորոսը կարմրած դէմքով:
Թաղի մարդիկը կռուողներուն տան սահմանին մէջ կեցած հարսնիք դիտելու պէս կը դիտեն սաստկացած կռիւը:
Այր մարդիկ զիրար կը ծեծեն. աղմուկ, իրարանցում, պոռչտուք:
Քիչ ետք ակումբէն մէկը կու գայ եւ Կարօն եւ Թորոսը ակումբ կը կանչէ:
Կէս ժամ ետք Կարօն եւ Թորոսը գլուխնին կախ կը մտնեն իրենց տուները, այս անգամ բարկութիւննին իրենց կիներէն առնելով:
Մէկ ամիս ետք Տիկին Փեքան Ովսաննայենց բակը նստած սուրճ կը խմէ, ժպիտը դէմքին: Իսկ Կարօն եւ Թորոսը թաւլի կը խաղան բարձր ձայնով.
- Տու եէք:
- Շէշ եէք:
- Կելէ:
…Իսկ մթնշաղին, մեծ պնակը թեւին տակ, չէմէն ծախող ծերուկը նեղ թաղերուն մութին մէջ կը կորսուի: Միայն ձայնը լսելի կը մնայ մեր ականջներուն.
- Չէմէն… չ է մ է ն…:
Երնէկ մեր հին ու բնական օրերուն. երնէ՛կ:
