ԺԱՄԱՑՈՅՑԸ
Գէորգ Պետիկեան Այդ Կիրակի երեկոյ, պարոն Արամ բաւական ուշ իր սենեակը քաշուեցաւ: Անձայն եւ նոյնքան ալ անշշուկ: Ուտել խմելէն եւ մաղթանքներ լսելէն յոգնած գրեթէ ուժասպառ եղած էր: Սենեակին լոյսը բացաւ: Նայեցաւ չորս կողմը: Կարծես կորսուած էր: Հոս իր սենեակը չէր: Ուրիշինն էր: Յանկարծ նշմարեց մահճակալին մօտ ցած սեղանին վրայ տեղ գրաւած իր ժամացոյցը:...