“ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԶԱՒԱԿՆ ԵՄ ԵՍ“…ԺԻՐԱՅՐ ՂԱՐԻՊԵԱՆ

0 0
Read Time:15 Minute, 8 Second
Ձախէն աջ` Գրիգոր Ջանիկեան, Եւգինէ Ղարիպեան եւ Սիլվա Եուզպաշեան

Սեպ­տեմ­բեր 27ին ՀԳՄ Կլոր սրա­հում տե­ղի ու­նեցաւ Պոս­թը­նի Հայ­կա­կան Ան­կախ Ձայ­նաս­փիւ­ռի հիմ­նա­դիրևտնօ­րէն, ար­ձա­կա­գիր, հրա­պա­րա­կա­գիր, վա­ղա­մե­ռիկ Ժի­րայր Ղա­րիպ­եա­նի Հայ­րե­նիքս,Հայ­րե­նա­կից­ներսԵս գրքի շնոր­հա­հան­դէ­սը` գրո­ղի այ­րու մաս­նակ­ցու­թեամբ:

Ժի­րայր Ղա­րիպ­եա­նը Հա­յաս­տա­նի ան­կա­խու­թեան, Ար­ցա­խի Ազա­տագ­րու­թեան շարժ­ման սկզբնա­ւո­րու­մից ի վեր բազ­միցս, յա­ճախ տա­րին մի քա­նի ան­գամ եղել է Հա­յաս­տա­նում, ար­տերկ­րի տար­բեր գաղ­թօ­ճախ­նե­րում, հար­ցազ­րոյց­ներ ու­նե­ցել ժա­մա­նա­կի հայ նշա­նա­ւոր քա­ղա­քա­կան, գրա­կան, մշա­կու­թա­յին գոր­ծիչ­նե­րի հետ եւ այդ հար­ցազ­րոյց­ներն իր մեկ­նա­բա­նու­թիւն­նե­րով հա­ղոր­դել Պոս­թը­նի Հայ­կա­կան Ձայ­նաս­փիւ­ռով:

Հայ­րե­նիքս, Հայ­րե­նա­կից­ներս, Ես գրքում ժա­մա­նա­կագ­րա­կան կար­գով ընդգրկ­ուած հար­ցազ­րոյց­նե­րը` Մհեր Մկրտչեա­նի, Վա­հէ Օշա­կա­նի, Ռ. Դա­ւոյ­եա­նի, Գ. Էմի­նի, Վ. Դաւ­թեա­նի, Հ. Սահ­եա­նի, Ս. Կա­պու­տիկ­եա­նի եւ այ­լոց հետ, վա­ւե­րա­կան պատ­կե­րա­ցում են ստեղ­ծում տու­եալ շրջա­դար­ձա­յին ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նի եր­բեմն մար­գա­րէ­ա­կան, եր­բեմն հա­կա­սա­կան մտայ­նու­թիւն­նե­րի մա­սին:

Գրքի երկ­րորդ բաժ­նում տեղ են գտել բազ­մա­թիւ մտա­ւո­րա­կան­նե­րի կար­ծիք­նե­րը, որոնք ար­ժե­ւո­րում են Ժի­րայր Ղա­րիպ­եա­նի գրա­կան վաս­տա­կը, հա­սա­րա­կա­կան գոր­ծու­նէ­ու­թիւնն ու անմ­նա­ցորդ նուի­րու­մը հայ­րե­նի­քին:

ՀԳՄ նա­խա­գահ Լե­ւոն Անան­եա­նը, բա­ցե­լով շնոր­հա­հան­դէ­սը, նշեց որ հրա­պա­րա­կա­գիր Ժի­րայր Ղա­րիպ­եա­նը մէկ ան­գամ եւս հայ­րե­նիք վե­րա­դար­ձաւ այս ան­գամ Հայ­րե­նիքս, Հայ­րե­նա­կից­ներս, Ես գրքով, որի բա­ժին­նե­րը լրաց­նում են հե­ղի­նա­կի ամ­բող­ջա­կան կեր­պա­րը եւ դրանց շնոր­հիւ աւե­լի լաւ ես ճա­նա­չում ազա­տու­թեան զի­նուո­րին, դաշ­նակ­ցու­թեան նուիր­եա­լին: Անդ­րա­դառ­նա­լով Սփիւռքն ու Հայ­րե­նի­քը կամր­ջե­լու եւ հա­յա­պահ­պա­նու­թեան գոր­ծում ու­նե­ցած աւան­դին` ՀԳՄ նա­խա­գա­հը փաս­տեց, որ նա իր հար­ցազ­րոյց­նե­րով դար­ձել է 80ևական­նե­րի վեր­ջե­րի եւ 90ևական­նե­րի սկիզ­նե­րի տա­րե­գի­րը:

Մար­գար Շա­րապ­խան­եա­նը հան­գա­մա­նօ­րէն ներ­կա­յաց­նե­լով Ժի­րայր Ղա­րիպ­եա­նի հա­սա­րա­կա­կան գոր­ծու­նէ­ու­թիւնը, ինչ­պէս Հ.Յ.Դ. Լոն­տո­նի “Նա­ւա­սարդ­եան“ կո­մի­տէի, “Ալիք“ պա­տան­եա­կան երկ­շա­բա­թա­թեր­թի, 1980թ. Պոս­թը­նում Հայ­կա­կան Ան­կախ Ձայ­նաս­փիւ­ռի հիմ­նադ­րու­մը, չմո­ռա­ցաւ գնա­հա­տել հե­ղի­նա­կի կնո­ջը` Եւ­գի­նէ Ղա­րիպ­եա­նին, որ նոյն նուի­րու­մով ար­դէն 21 տա­րի շա­րու­նա­կում է Ժի­րայ­րի գոր­ծը:

Գրքի առի­թով Եւ­գի­նէ Ղա­րիպ­եա­նին շնոր­հա­ւո­րե­ցին եւ յի­շա­տա­կի խօսք ասա­ցին նա­եւ Մար­գա­րի­տ Խա­չատր­եա­նը, Հ.Հ. Սփիւռ­քի նա­խա­րա­րու­թեան աշ­խա­տա­կազ­մի Ամե­րի­կա­յի հայ հա­մայնք­նե­րի վար­չու­թեան Հիւ­սի­սա­յին Ամե­րի­կա­յի հայ հա­մայնք­նե­րի հետ կա­պե­րի բաժ­նի պետ Գայ­ի­ա­նէ Դա­բաղ­եա­նը եւ ու­րիշ­ներ:

Գրքից հատ­ուած կար­դաց  Սիլ­վա Եուզ­պաշ­եա­նը:

Շնոր­հա­կա­լա­կան խօս­քով ելոյթ ու­նե­ցաւ գրո­ղի այ­րին` Եւ­գի­նէ Ղա­րիպ­եա­նը:

Շնոր­հա­հան­դէ­սը վա­րում էր Գրի­գոր Ջա­նիկ­եա­նը:

ՇԱ­ՔԷ ԵՐԻՑ­ԵԱՆ

 

ՄԵՐ ԴԺՈՒԱՐ ՈՒ ՀԵ­ՐՈ­ՍԱ­ԿԱՆ ՕՐԵ­ՐԻ ԱՐ­ՁԱ­ԳԱՆ­ԳԸ

ՄԱՐ­ԳԱ­ՐԻՏ ԽԱ­ՉԱՏՐ­ԵԱՆ

2007 թուա­կա­նի Մար­տի 18ևին Պոս­թը­նում էի` այն քա­ղա­քում, որ­տեղ 1913ևից մին­չեւ մահ (1966 թ. Նո­յեմ­բեր) ապ­րել է Հա­մաս­տե­ղը (Համ­բար­ձում Կե­լէն­եան, 1895և1966): Յուզ­ուած էի ու դժուա­րու­թեամբ ըն­կա­լե­ցի 10և15 րո­պէ հանգս­տա­նա­լուց յե­տոյ հար­ցազ­րոյց տա­լու հրա­ւէ­րը: Շու­տով յայտն­ուե­ցի Ղա­րիպ­եան­նե­րի հար­կի տակ: Դա Հա­յի օճախ էր` հիւրըն­կալ ու հիւ­րա­սէր: Յոգ­նու­թիւնս փոխ­ուեց հե­տաքրք­րու­թեան, խօ­սում էի, պատ­մում Հա­մաս­տե­ղի մա­սին, նա­յում դի­մացս նստած տի­կին Եւ­գի­նէի աչեք­րին ու շօ­շա­փե­լիու­թեան աս­տի­ճան զգում եր­րորդ ան­ձի` Ժի­րայր Ղա­րիպ­եա­նի կեն­դա­նի ներ­կա­յու­թիւնը: Մօրս մահ­ուա­նից յե­տոյ վարժ­ուել եմ այդ զգա­ցո­ղու­թեա­նը, աւե­լի ուշ 2010ևի Հոկ­տեմ­բե­րի 28ին նոյն բանն զգա­ցի Մես­րոպ Աշճ­եա­նի քրոջ` տի­կին Հռիփ­սի­մէի տա­նը, երբ նստած էի Սրբա­զա­նի դի­ման­կա­րի առ­ջեւ ու պատ­մում նրա հետ մի քա­նի ան­մո­ռաց հան­դի­պում­նե­րի մա­սին:

Երբ երկ­րորդ ան­գամ Պոս­թը­նում էի, տի­կին Եւ­գի­նէն հիւանդ էր, ու բա­ւա­րար­ուե­ցինք հե­ռա­խօ­սա­յին զրոյ­ցով: Վստահ էի` Հա­յաս­տա­նում ան­պայ­ման կը հան­դի­պենք:

Ահա եւ հան­դի­պու­մը Ժի­րայր Ղա­րիպ­եա­նի նոր` Հայ­րե­նիքս, Հայ­րե­նա­կից­ներս, Եսգրքի լոյս ըն­ծայ­ման եր­ջա­նիկ առի­թով:

Գրքի վեր­նա­գի­րը խորհր­դան­շա­կան է` նախ` Հայ­րե­նիք, հայ­րե­նա­կից­ներ, յե­տոյ` ես: Բա­ցա­ռիկ նուիր­եալ Հա­յը, փա՜ռք Աստ­ծոյ, ապ­րում է ոչ միայն յի­շո­ղու­թիւն­նե­րում, այ­լեւ մեր մշա­կոյ­թի կեն­դա­նի երակ­նե­րից է նա­եւ յետ մա­հու այս եր­րորդ հա­տո­րով: Ապ­րած 54 տա­րի­նե­րը իւ­րո­վի ար­ժե­ւոր­ւում են մա­հից յե­տոյ` որ­պէս կեն­սագ­րա­կան փաստ, հայ ժո­ղովր­դի նո­րօր­եայ պատ­մու­թեան էջեր, որոնք թեր­թում ես Ղա­րիպ­եա­նի հար­ցազ­րոյց­նե­րի մի­ջո­ցով: Մեր ապ­րած օրերն են` տխուրևու­րախ, կո­րուս­տի ցա­ւով, յաղ­թա­նա­կի բերկ­րան­քով, ազ­գա­յին անօ­րի­նակ հա­մա­խումբ ընդվ­զու­մով ու հա­մա­տեղ ջան­քե­րով, ան­կա­խու­թեան առա­ջին քայ­լե­րով: Տա­րի­նե­րի, տաս­նամ­եակ­նե­րի ընդ­հա­նուր պատ­կե­րը` 1976թ. Հոկ­տեմ­բե­րի 4ից մին­չեւ 1990թ. Յու­նի­սի 6, կազմ­ւում է Սփիւռ­քի, Հա­յաս­տա­նի մտա­ւո­րա­կան­նե­րի, կու­սակ­ցա­կան, մշա­կու­թա­յին գոր­ծիչ­նե­րի խօս­քի, ապ­րում­նե­րի, գոր­ծե­րի մի­ջո­ցով: Այս առու­մով խօ­սուն է Անդ­րա­նիկ Պօ­ղոս­եա­նի հետ հար­ցազ­րոյ­ցի վեր­նա­գի­րը` Քիչ խօ­սինք, շատ գոր­ծենք, լուռ գոր­ծենք (էջ 219):

Սա նա­եւ Ժի­րայր Ղա­րիպ­եա­նի նշա­նա­բանն էր: Նրա կեն­սագ­րու­թեան առա­ջին` 1937 եւ վեր­ջին` 1991 թուա­կան­նե­րի արան­քում կայ նա­եւ 1980ևի Հոկ­տեմ­բե­րի 11ևը` Հայ­կա­կան Ան­կախ Ձայ­նաս­փիւ­ռի հիմ­նադր­ման օրը: Ար­դէն երե­սուն եւ աւե­լի տա­րի­ներ ձայ­նաս­փիւ­ռը հա­յու­թեան զրու­ցըն­կերն է. չէ՞ որ հա­յու­թեան հսկա­յա­կան զանգ­ուած­նե­րի հա­մար սա հայ մնա­լու, հա­յե­ցի դաստ­ի­ա­րա­կու­թեան, Հայ­րե­նի­քին առնչ­ուե­լու բա­ցա­ռիկ հնա­րա­ւո­րու­թիւն է:

Դժուար է գրքում զե­տեղ­ուած հար­ցազ­րոյց­նե­րից առանձ­նաց­նել մէ­կը կամ միւ­սը, բայց կան հատ­ուած­ներ, որոնք պար­զա­պէս մեխ­ւում են յի­շո­ղու­թեանդ, սրտիդ մէջ: Սա այն բա­ցա­ռիկ դէպ­քե­րից է, երբ գիր­քը կար­դա­լուց յե­տոյ ցան­կու­թիւն ես ու­նե­նում նո­րից թեր­թե­լու, կար­դա­լու, թէ­եւ ի սկզբա­նէ մի պարզ նպա­տակ ու­նէ­իր` մաս­նակ­ցել գրքի շնոր­հա­հան­դէ­սին կարճ խօս­քով:

Ձա­ւոտ շատ հար­ցեր կան հար­ցազ­րոյց­նե­րում: Ամե­նա­ցա­ւո­տը Վրէժ Ար­մէ­նի պատմ­ուածն է Կա­րօ Գէորգ­եա­նի կեան­քի վեր­ջին տա­րի­նե­րի մա­սին (էջ 59): Լքուած ու մե­նակ գո­յա­տե­ւող մտա­ւո­րա­կա­նի, կու­սակ­ցա­կան գործ­չի կեան­քի պատ­կե­րը ծա­նօթ է ու կրկնուող ոչ միայն Սփիւռ­քում:

Կամ Բիւ­զանդ Եղ­իայ­եա­նի խօս­քը մտա­ւո­րա­կա­նու­թեան մա­սին. Հարկ կը թուի, որ ազ­գին առաջ­նորդ մտա­ւո­րա­կա­նու­թիւնը ազ­գա­յին հար­ցե­րը հա­կա­ճա­կատ դիր­քե­րէն դի­տե­լու նեղմ­տու­թե­նէն ազատ­ուի եւ վարժ­ուի լայ­նամ­տու­թեամբ յար­գե­լու ազ­գին բո­լոր հատ­ուած­նե­րը իբ­րեւ բաղ­կա­ցու­ցիչ մա­սե­րը մէկ եւ լման հա­յու­թեանԱյ­լա­պէս մե՛ղք է հայ սե­րունդ­նե­րու միտ­քը, ժա­մա­նա­կը եւ ոյ­ժը սպա­ռել վի­ճա­սի­րա­կան ապար­դիւն ռազ­մա­վա­րու­թեանց վրայ, որ­մէ ոչ մէկ հատ­ուած կ՛օգտ­ուի ու հա­յու­թիւնը կը տու­ժէ (էջ 68և69): 1987ևի Օգոս­տո­սի 10ևին աս­ուածն այն­քան հրա­տապ է այ­սօր: Ճիշդ է, առի­թը եր­կու կա­թո­ղի­կո­սա­կան աթոռ­նե­րի գոր­ծու­նէ­ու­թեան անդ­րա­դարձն է, բայց հա­յու­թեան կեան­քի ո՞ր ոլոր­տում կա­րող ենք ար­ձա­նագ­րել ազ­գա­յին շա­հի գե­րա­կա­յու­թեան գի­տակ­ցու­մը, որ­պէս փաստ եւ ոչ որ­պէս տես­լա­կան, ինչ­պէս ըն­դուն­ուած է ասել:

Վա­հագն Դաւ­թեա­նը խօ­սում է ազ­գա­յին ակունք­նե­րին, ար­մատ­նե­րին յա­ճախ նա­յե­լով առաջ գնա­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թեան մա­սին, որ­պէս մեր “շատ մարդ­կա­յին, շատ բա­րի, շատ լու­սա­ւոր, շատ մեծ“ կեն­սա­փի­լի­սո­փա­յու­թիւնը կրող տե­սա­կի կե­ցու­թեան, հա­յու­թեան` “ամ­բող­ջա­կան լի­նե­լու“ պայ­ման, որ Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թիւնը դառ­նայ հա­յու­թեան հայ­րե­նիք:

Աշճ­եան Սրբա­զա­նի հետ հար­ցազ­րոյցն անդ­րա­դարձ է 1987ևի լի­բա­նան­եան իրա­կա­նու­թեա­նը հա­յու­թեան տնտե­սա­կան, մշա­կու­թա­յին տագ­նա­պով եւ հան­գա­նա­կու­թեան մի­ջո­ցով հայ­րե­նա­կից­նե­րին սա­տար կանգ­նե­լու կո­չով:

Հա­մօ Սահ­եա­նի հետ զրոյցն սկսւում է ման­կու­թեան յի­շա­տակ­նե­րից, որոն­ցից սե­րում է բա­նաս­տեղ­ծու­թիւնը: Հողևեր­կինք հա­մադ­րու­թեան մէջ ծնւում է խօս­քի հրաշ­քը կամ հրաշք խօս­քը, որ գրե­թէ ան­թարգ­մա­նե­լի է: Աշ­խար­հին ներ­կա­յա­նալ կա­րե­լի է (Սահ­եանն ասում` “աշ­խար­հա­մէջ դուրս գալ“և Մ.Խ.) “շատ խո­շոր վէ­պով եւ կի­նօ­ժա­պա­ւէ­նով“,և ար­ձա­նագ­րում է բա­նաս­տեղ­ծը ու յա­ւե­լում, որ դժբախ­տա­բար դեռ եւս չու­նենք ո՛չ մէ­կը, ո՛չ միւ­սը:

Հրանդ Մա­թե­ւոս­եա­նի հետ հար­ցազ­րոյցն աւարտ­ւում է Ամե­րի­կա­յում ապ­րող հա­յու­թեամբ հի­աց­մուն­քի ար­տա­յայ­տու­թեամբ, կա­րող է այն­քան էլ ճիշդ չ՛ըն­կալ­ուել եթէ ասեմ` ինչ որ իմաս­տով ես կար­ծես երկ­րորդ Հայ­րե­նիք գտայ (էջ 216): Յա­ջոր­դում է մեկ­նա­բա­նու­թիւնը ““Գտայբա­ռին ու­րիշ իմաստ նշա­նա­կու­թիւն չտաք: Ինձ թւում է եթէ Հա­յաս­տա­նից մի օր էլ դուրս գամ, կամ մի օր Հա­յաս­տա­նում չլի­նեմ, Հայ­րե­նիքս կը փլուի: Ես նրա սահ­ման­նե­րը լքո­ղը չեմ, այդ­պի­սի բան չկայ: Իմ տունն այն­տեղ է, որ­տեղ ես հայր եմ…“ (էջ 216): 1989ևի Յու­նի­սի 24ին աս­ուած այս խօս­քե­րը երա­նի՛ դառ­նան բո­լո­րիս ապ­րե­լու սկզբուն­քը:

Չթաքց­նեմ` հար­ցազ­րոյց­նե­րից եր­կուսն առանձ­նա­պէս հե­տաքր­քիր էին ինձ մաս­նա­գի­տա­կան առու­մով. Գր. Ջա­նիկ­եա­նի հետ զրոյ­ցի (էջ 113և120) թե­մա­նե­րից մէ­կը Սփիւռ­քի հայ գրա­կա­նու­թեան մե­ծե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րը Հայ­րե­նի­քում հրա­տա­րա­կե­լու ծրա­գիրն է (յի­շեց­նենք` հար­ցազ­րոյ­ցը թուագր­ուած է` 1987 թ. Հոկ­տեմ­բե­րի 1), որ մենք մեզ չաղ­քա­տաց­նենք, մենք մեզ­նից չգո­ղա­նանք: Փա՜ռք Աստ­ծու, Մու­շեղ Իշ­խա­նը “կա­մացևկա­մաց դառ­նում է մե՛ր բա­նաս­տեղ­ծը“,և ար­ձա­նագ­րում է Ջա­նիկ­եա­նը եւ շա­րու­նա­կում.Մաղ­թենք, որ նոյն ճա­կա­տագ­րին ար­ժա­նա­նայ անար­դա­րացի­օ­րէն ան­տես­ուած արեւմ­տա­հայ եւ սփիւռ­քա­հայ միւս հե­ղի­նակ­նե­րը (էջ 119-120): Իսկ Անա­հիտ Չա­րեն­ցի խօսքն աւարտ­ւում է Հ.Հ. ԳԱԱ Մ. Աբեղ­եա­նի ան­ուան գրա­կա­նու­թեան ինս­տի­տու­տի գի­տա­կան ծրա­գ­րե­րի, այդ թւում նա­եւ մեր այն փայ­լուն գրող­նե­րին, որոնք 30ևական թուա­կան­նե­րին, ան­գամ յե­տոյ էլ, ասենք, լի­նե­լով դաշ­նակ­ցա­կան­ներ, ար­գել­ուած են եղել հրա­տա­րա­կե­լու  ցան­կու­թեան մա­սին խօս­քով (էջ 149): Նա հի­աց­մուն­քով է խօ­սում ինս­տի­տու­տի տնօ­րէ­նի` եզա­կի մի ան­հա­տա­կա­նու­թիւն` ակա­դե­մի­կոս Էդ­ուարդ Ջրբաշ­եա­նի մա­սին (նշենք` հար­ցազ­րոյ­ցը թուագր­ուած է` 1988 թ. Յու­նի­սի 30): Կար­դում ես ու ակա­մայ պա­տաս­խա­նում. սի­րե­լի բա­րե­կամ­ներ, մեր օրե­րում, երբ թւում է` ոչինչ չի խո­չըն­դո­տում ձեր փայ­փա­յած երա­զանք­նե­րի իրա­գործ­մա­նը, Հա­մաս­տեղ­ծի գրա­կա­նու­թիւնը գրե­թէ չկայ դպրո­ցա­կան ծրագ­րե­րում, իսկ Մ. Աբեղ­եա­նի ան­ուան գրա­կա­նու­թեան ինս­տի­տու­տում բար­քե­րը, մար­դիկ այն­քան են փոխ­ուել, որ մի խումբ “ամե­նա­գէտ­ներ“ Արամ Հայ­կա­զի (Չե­քէմ­եան, 1900և1986) նման գրա­կան հսկա­յին յայ­տա­րա­րել են “մանր գրող“: Ու այս ամէ­նը Սփիւռ­քի նա­խա­րա­րու­թեան պաշ­տօն­եա­նե­րի ոչ միայն լռու­թեան, այ­լեւ ան­թա­քոյց օժան­դա­կու­թեամբ:

Ին­չե­ւէ, վե­րա­դառ­նանք Ժի­րայր Ղա­րիպ­եա­նի այս շքեղ հա­տո­րին:

Հար­ցազ­րոյց­նե­րում կայ հա­յու­թեան կեան­քի ճշմա­րիտ պատ­կե­րը, իսկ Ժի­րայր Ղա­րիպ­եան մար­դը, հա­յը քա­ջա­տեղ­եակ է մեր կեան­քի բո­լոր ման­րա­մաս­նե­րին, սրտով ու հո­գով ամէն հա­յի հետ է` Պոս­թը­նից մին­չեւ Ար­ցախ:

Մայրս սի­րում էր կրկնել, թէ մար­դոց յե­տոյ մնում են մար­դիկ: Տա­րի­քիս հետ կա­մացևկա­մաց հաս­կա­նում եմ, թէ ինչ­քա՜ն կա­րե­ւոր է, որ մար­դու գոր­ծը հաս­կա­նան ու գո­նէ չխան­գա­րեն: Փա՜ռք Աստու­ծոյ, Ժի­րայր Ղա­րիպ­եա­նի գոր­ծը շա­րու­նա­կող կայ տի­կին Եւ­գի­նէն:

Ժի­րայր Ղա­րիպ­եա­նը յա­ճա՞խ էր գա­լիս Հայ­րե­նիք: Մաղ­թենք, որ տի­կին Եւ­գի­նէն յա­ճախ առիթ ու­նե­նայ մաս­նակ­ցե­լու Ժի­րայր Ղա­րիպ­եա­նի նոր գրքե­րի երե­ւան­եան շնոր­հա­հան­դէս­նե­րին, իսկ հե­տաքր­քիր նիւ­թեր դա­րակ­նե­րում դեռ շատ կան: “Վարձքդ կա­տար“,և բա­րե­մաղ­թում ենք տի­կին Եւ­գի­նէ­ին ու սպա­սում…

“Հա­յաս­տա­նի զա­ւակն եմ ես“,և ասում էր Ժի­րայր Ղա­րիպ­եա­նը եւ այս խօս­քերն են ար­ձա­նագր­ուած նրա շիր­մա­քա­րին:

Տա՜յ Աստ­ուած, որ ամէն հայ իրա­ւունք ու­նե­նայ հպար­տու­թեամբ կրկնե­լու այս սքան­չե­լի բա­նա­ձե­ւու­մը:

 

 

Happy
Happy
0 %
Sad
Sad
0 %
Excited
Excited
0 %
Sleepy
Sleepy
0 %
Angry
Angry
0 %
Surprise
Surprise
0 %

Average Rating

5 Star
0%
4 Star
0%
3 Star
0%
2 Star
0%
1 Star
0%

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Social profiles