0
0
ԳԱՐԵԳԻՆ ՔԱՀԱՆԱՅ ՊԵՏՈՒՐԵԱՆ
Գարեգին Քահանայ Պետուրեան (աւազանի անունով Հրայր), ծնած է 1983-ին, Քեսապ: Նախնական կրթութիւնը ստացած է «Քեսապի Ազգային Ուսումնասիրաց Միացեալ Վարժարանեէն ներս:
1995-ին յաճախած է Մեծի Տանն Կիլիկիոյ Կաթողիկոսութեան Դպրեվանքը, ուր իննամեայ հայագիտական, կրօնագիտական ու աստուածաբանական ուսում ստացած եւ աւարտած է 2004-ին:
Եղած է անդամ եւ ներկայացուցիչ «Մերձաւոր Արեւելքի Աստուածաբանական ճեմարաններու խորհուրդին (ATIME)ե. Մասնակցած է զանազան կրօնական եւ երիտասարդական համագումարներու (Կիպրոս, Սուրիա, Եգիպտոս, Յորդանան, Լիբանան):
Երկու տարի պաշտօնավարած է Լիբանանի Ազգ. Առաջնորդարանէն ներս:
2005-2008 Եղած է Դպրապետ ու երգչախումբի խմբավար, Էշրէֆիէյի Սուրբ Յակոբ Եկեղեցւոյ (Պէյրութ):
Կատարած է Կիրակնօրեաներու եւ երիտասարդներու Սուրբ Գիրքի սերտողութիւն եւ միջ- դպրաց դասերու ծիսագիտական եւ շարականագիտական դասընթացքներ:
2006-2008 հետեւած է Հովուական եւ Տեսական Աստուածաբանութեան «Մերձաւոր Արեւելքի Աստուածաբանական Ճեմարանեէն (NEST) ներս:
Հոկտեմբեր 2008-ին, Օրիորդ Սեւան Հանէշեանի հետ կազմած է իր ընտանեկան բոյնը: Բարձրաշնորհ Տ. Օշական Ս. Արք. Չօլոյեանի ձեռամբ Քահանայ ձեռնադրուած ու օծուած է 8 Մարտ 2009ին, Քեսապ, վերակոչուելով Գարեգին Քահանայ, ի յիշատակ համագիւղացի Երանաշնորհ Տ. Տ. Գարեգին Բ. Կիլիկիոյ ապա Գարեգին Ա. Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսին:
Այժմ Գարեգին Քահանայ Պետուրեան, իր հովուական ծառայութիւնը կը բերէ Հիւսիսային Ամերիկայի Արեւելեան Թեմէն ներս: Հետեւողական ձեւով, «Խոհեր եւ Խորհրդածութիւններե սիւնակի տակ, Գարեգին Քահանայ Պետուրեան պիտի աշխատակցի «Հայրենիքեին հետ:
Ժամանակը պատմութիւն է, պատմութիւնը ներկայով կեանքի կու գայ ու կը մեկնաբանուի, ներկան պատմութիւն ըլլալու կը սպասէ, միաժամանակ ըլլալով պատմութեան շարունակութիւնը, իսկ ապագան կը սպասէ ներկային, որ երբ աւարտի ինք սկսի պատմութեան հոլովոյթին մէջ լուծուիլ:
Մարդկային կեանքը ընդելուծուելով պատմութեան մէջ, եկած ըլլալով պատմութեան խորերէն, կը մեկնաբանէ պատմութիւնը իր ներկայով: Մարդ արարածը միշտ իր արժէքը գտած է իր պատմութեան մէջ, շատեր պատմութեան ոսկետառ էջերուն մէջ կը գտնեն իրենց ինքնութիւնը, իսկ շատեր ալ պարտաւորուած կþըլլան ընդունելու իրենց պատմութեան սեւ էջերը, որոնք իրենց նախնիներու ձեռքով գրուած են, ու բնականաբար կը դառնան ուռացողները այդ պատմութեան, զայն նկատելով ոչ անպայման ճշմարիտ: Սակայն կրնայ ըլլալ շատեր տեսնեն իրենց ազգի պատմութեան խոտոր էջերը եւ համաձայն գտնուելով այդ սխալներուն, փորձեն զանոնք սրբագրել:
Գալով Հայ ժողովուրդի ազգային ու կրօնական պատմութեան, կրնանք համարձակօրէն ըսել, թէ շատ քիչ ժողովուրդներու մօտ կը գտնենք նման մեր պատմութեան, որ ինքնին հարուստ ու այնքան դաստիարակիչ պատմութիւն մըն է, որ իր մեծութեամբ ու արժէքով, մինչեւ այսօր կը մնայ շատերը ներշնչող, դաստիարակող ու առաջնորդող երեւոյթ: Հայ ազգի պատմութիւնը իւրայատուկ է իր բնութեամբ, հանգրուաններով ու այնտեղ արձանագրուած եղելութիւններու տեղեկութիւններով: Անպայման զայն պէտք է սերտել, ուսումնասիրել եւ կարեւոր դէպքերն ու դէմքերը լաւապէս ճանչնալով, ապրիլ ներկան ու կեանքի բերել անցեալը: Պատմութիւնը կը կերտուի ռահվիրաներով ու մեծ նկարագրի տէր մարդոցմով, այնպիսի մարդիկ, որոնք իրենց ազդեցութիւնը ձգած կþըլլան պատմութեան էջերուն մէջ:
Մեր պատմութիւնը ունի երկու զուգահեռ, որովհետեւ մեր ժողովուրդի կեանքը իմաստաւորուած է իր ազգային եւ եկեղեցական գոյութեամբ, մէկը միւսը լրացնող, իմաստաւորող, ծաղկեցնող ու կատարելագործող: Եթէ լաւ թերթատենք մեր պատմութեան էջերը, հոն պիտի տեսնենք մնայուն ներկայութիւնը երկու տարրերուն, որ իրենց մէկութեամբ կը հասկցուի միայն:
Ազգ եւ Եկեղեցի…
Երկու իրականութիւններ, որոնց մէջ հայ անհատը կը գտնէ իր ինքնութիւնը, անցեալը, ներկան եւ ապագան: Երկու իրականութիւններն ալ ունին իրենց երկար ու խոր պատմութիւնը, որոնք ժամանակի ընթացքին ընդելուծուած են իրար հետ եւ իրարու համար: Այս երկու օրրաներուն հանդէպ ունենալիք մեր յարգանքը, սէրն ու արժեւորումը շատ կարեւոր եւ էական են մեր սերունդներուն համար, որպէս մեր գոյութեան երաշխիքները: Մեր դարաւոր ազգն ու եկեղեցին պատմութեան շատ մը հանգրուաններուն մէջ անցած են ճգնաժամային իրավիճակներէ, հարցականի տակ առնելով անոնց յարատեւութիւնն ու գոյութիւնը:
Սակայն մեր Աստուածընտիր ժողովուրդը ու անոր ազգային ու եկեղեցական կառոյցը դարեր շարունակ կը պահէ իր տիրական գոյութիւնը, որպէս օրինակելի ազգ ու եկեղեցի: Այդ մէկը կը պահուի ու կը նախախնամուի ամէն բանէ առաջ մեր սերունդներուն համար, այն սերունդներուն, որոնց ներկայութեամբ միայն կարելի է արժեւորել ու յիշել մեր պատմութիւնը: Ուրեմն երբ մեզի համար կը պահուի, մենք ալ պարտք ու պատասխանատուութիւն պէտք է զգանք, մեզի վստահուած ու մեզի համար գոյութիւն ունեցող ազգին ու եկեղեցիին խնամք տանիլ, աճեցնել, ճոխացնել, տէր ըլլալ ու մեր կարգին մեր բաժինը ունենալ մեր ազգին ու եկեղեցիին առաւել պայծառացման ու բարրօրման:
Բաւարար չէ միայն հպարտ ու զօրաւոր զգալ մեր պատմութեամբ, այլ այդ պատմութիւնը ամէն բանէ առաջ լաւ սերտել ու լաւատեղեակ ըլլալ բոլոր անցուդարձերուն, որպէսզի այդ բոլորը գիտնալով շառաւիղը պահուի ու շարունակականութիւն տեղի ունենայ սերունդներուն միջեւ: Հարկ է շատ լաւ հասկնալ ու սորվիլ մեր նախնիներուն մտածելակերպը, հոգեկան ապրումները, գոյութենական բնազդը ու յարատեւման սքանչելի ոգին, որպէսզի անոնց շունչով ու աւիշով կարելի դառնայ նոր պատմութիւնը կերտել, յարգելով հիները ու անոնց տարած աշխատանքը:
Զգալի է որ նուազած է թիւը այն մարդոց, որոնք պատասխանատու ու բծախնդիր ոգիով կը մօտենան մեր ազգային ու եկեղեցական գոյատեւման արշաւին: Պատճառները շատ յաճախ ոչ հասկնալի, որովհետեւ երբ կը տեսնենք նուիրեալ անձեր, որոնք ոգի ի բրին կþաշխատին մեր ազգային ու եկեղեցական կեանքէն ներս, հաւատալով անոնց մեծութեանց, ուրեմն կարելի կը գտնենք այդ նպատակի գոյութիւնը, այլապէս ինչու միայն որոշ հատուած մը պիտի ստանձնէ այդ գործը: Այո շատեր կրնան յուսահատիլ զանազան պատճառներով, որոնք նոյնիսկ այսօր կը խաթարեն մեր ազգային ու եկեղեցական կեանքերը, սակայն այս երեւոյթները բնական են ու պարզ, երբ զանոնք դիտենք յարաբերաբար անցեալի պատահարներուն, որոնք նոյնպէս սպառնացած են մեր գոյութեան: Պատմութիւնը ամէն բան կը յիշէ, ուստի լաւն ու վատը պիտի յիշուին միասնաբար… սակայն մարդ արարածը իր Աստուածային պատկերի բարութեամբ ու սրբութեամբ, միշտ կը յարի ու կը գնահատէ պատմութեան այն էջերը, որոնք ադամանդի արժէք ունին միայն:
Ամէն մարդ ինքնին պատմութիւն մըն է իր անմիջական շրջանակին համար, շատեր կը մնան իրենց ընտանիքի պատմութեան էջերուն մէջ, միշտ յիշատակուելով ու բարի օրինակով միշտ ներշնչելով այդ ընտանիքի սերունդները: Շատեր ալ կան, որոնք իրենց ազդեցութիւնը կը թողուն աւելի լայն շրջանակներու մէջ, իրենց համայնական գործունէութեամբ կու գան լեցնելու ազգի ու եկեղեցիի պատմութեան էջերը:
Մենք ապրելով հանդերձ սփիւռքեան զանազան շրջաններէ ներս, առաւել եւս պարտաւոր ենք բծախնդրութեամբ ու պատասխանատուութեամբ մօտենալու մեր ազգի ու եկեղեցւոյ պատմութեան: Ուր որ ալ գտնուինք, մեր ժամանակէն մաս մը տրամադրելու ենք սերտելու մեր պատմութիւնը, կարդալու անոր թանկարժէք էջերը ու այդ պատմութեան փորձառութեան լոյսին տակ, դիտենք մեր ներկան, տեսնենք մեր շրջապատը, հասկնանք կացութիւնները ու անոնց հիման վրայ դառնանք նոր պատմութիւն կերտողներ, լաւ ու վեհ պատմութիւն կերտողներ:
Եթէ պատմութիւնը չպահէր Քրիստոսի աւանդը ու մեր եկեղեցւոյ աւանդութիւնները, կասկածելի էր մեր եկեղեցւոյ գոյութիւնը ցայժմ: Եթէ չըլլային առաքեալներն ու սուրբերը, որոնց հաւատքին ու նահատակութեան շնորհիւ կþապրի քրիստոնէական սուրբ հաւատքը մեր մէջ եւ մեր բովանդակ ազգը կը վայելէ մեր սուրբ հաւատքի բիւր օրհնութիւնն ու պահպանութիւնը: Եթէ պատմութիւնը չպահէր մեր ազգային լինելութեան այնքան մեծ դէմքերն ու դէպքերը, որոնց արեան հեղումով շատ յաճախ ներկուեցան մեր պատմութեան էջերը, թէական պիտի դառնար մեր լինելութիւնը: Եթէ անոնց ոգին ու հաւատքը ի գործ չդրուէր հանդէպ սուրբ հողի ու հայրենիքի, կրկին անգամ կասկածի պիտի ենթարկուէր մեր գոյութիւնը:
Ուստի այսօր այդ դաշտը մերն է, այդ աւանդը մեզի յանձնուած է, մենք կոչուած ենք Լոյսի ժողովուրդ դառնալու, Աստուծոյ լոյսն ու օրհնութիւնը մեր վրայ ըլլալով, արժեւորենք Լոյսի Որդիներ մեր կոչումը, լուսաւորենք մեր պատմութեան էջերը, դառնանք լոյսը պատմող ու մեր հոգիները լոյսով առաջնորդող ժողովուրդ: Քրիստոնեաներս ունինք այդ առաւելութիւնը, որովհետեւ կը հաւատանք « թէ Աստուած Լոյս է եւ բնաւ խաւար չկայ անոր մէջե(Ա. Յվ. 1.5):
Եթէ մնանք միայն պատմութեան մէջ, չենք կրնար նոր պատմութիւն գրել, եթէ միայն օգտագործենք մեր հարուստ պատմութեան էջերը ու նոր նուաճումներով չշարունակենք կերտել նոր պատմութիւն, ոչինչ կը հասկնանք ու կը կորսուինք օր մը այդ պատմութեան հսկայ ովկիանին մէջ: Ուստի, սորվինք ու ապրինք մեր պատմութիւնը, կերտենք նոր պատմութիւն, հարուստ ու ոսկետառ, սիրենք մեր եկեղեցին ու ազգը, գործենք ի խնդիր անոնց յարատեւման ու ծաղկազարդման, օր մը դառնալու համար ամուր սիւներ մեր պատմութեան ու միայն լաւ անուամբ յիշատակուելով անմահանալ:
