ՄԵՐ ՆԵՐԿԱՆ ԵՒ ԱՊԱԳԱՆ

0 0
Read Time:1 Minute, 36 Second

                                                                                                                                                     Օտար հողը երբեք Հայրենիք չի դառնայ:

                                                                                                                                                                                                               ԿԷՕԹԷ

 

Ձեզ հարց եմ տալիս՝ թէ ի՞նչպէս եղաւ,

Որ մի հզօր ազգ, օրհնանքով սերուած,

Կանգնած է այսօր անդունդի եզրին:

 

Թէ ի՞նչպէս եղաւ, որ մենք ազգովի,

Դարձել ենք ծառայ, օտարին՝ գերի:

Որ նրանց համար նոր տուն ենք շինում,

Ադամանդ տաշում, հրաշքներ գործում:

 

Իսկ մեր որբերը՝ սովամահ, քաղցած,

Թախծոտ աչքերով՝ ձեռքերը պարզած,

Աւաղ այս դարում,

Սեւ հաց են մուրում,

Ու չեն կշտանում:

 

Այդ ի՞նչպէս եղաւ,

Ո՞րն է պատճառը,

Տիգրանի կերտած Մեծ Հայաստանը՝

Այսօր մի փոքրիկ կղզի է դարձել,

Թուրքի երախում,

Որը իր ժանգոտ ժանիքներ սրած,

Պահ է սպասում՝ լուծի՝ վերջապէս

Հարցը Հայկական:

 

Թէրեւս պատճառը հենց այն է միայն,

Տէրը մեզ տրուել է պարգեւ անսահմա¯ն՝

Նոյեան Տապանը մեզ մօտ է իջել…

Մենք ունեցել ենք Երկիր Նայիրեան՝

Ծովից-ծով ընկած մի Մեծ Հայաստան…

 

Բայց մենք հայերս՝ այդ չենք գնահատել,

Դարձել ենք հուժկու »Ես« փառաբանող,

Դարձել ենք նախանձ՝ իրար հալածող:

Հարկ է ընդգծել.

Ես-ն ու նախանձը՝ իրար միացել,

Անմիաբանութեան պատճառ են դաձել:

Սակայն այսուհետ, չպէտք է կարծել,

Ես-ն ու նախանձը բոլորիս գերել,

Եւ մեզ կաշկանդել ու անդունդ տարել:

Ո°չ եւ, քաւ լիցէ° այդպէս չէ երբե°ք:

 

Բոլորն էլ գիտեն,

          Որ մենք Ազգովի՝

                      Խիղճ ունենք, պատիւ,

                                  Որ մենք ազնիւ ենք,

                                              Բարեկիրթ, զիջող,

                                              Գեներից օժտուած,

                                              Տաղանդ ունեցող:

 

Հայրենիք սիրող,

          Հայրենի հողին

                      Կեանքը նուիրող:

 

Երբ օրհասական

          Վտանգ է սպառնում՝

                      Բոլորս միանում՝

                                  Եւ միաբանութեամբ

                                              Մի անյաղթելի

                                  Բռունցք ենք կազմում,

                                  Անարգ թշնամուն

                                  Կոտորում, ջարդում,

                                  Եւ անդունդ նետում:

Պարզապէս պէտք է, որ այդ գիտակցեն՝

Մայր հողում ապրող՝ տխուր դէմքերով մեր տղաները:

Ովքեր ներկայիս վիճակից գժտուած՝

                                  նոր ելք են փնտռում,

Անցեալի եւ ներկայ սխալը շտկող՝

                                  ճիշտ ուղին ընտրում:

 

Պարզապէս պէտք է, որ այդ գիտակցեն՝

Աշխարհով սփռուած, աշխոյժ աչքերով,

                                  մեր մանուկները:

Եւ հոգ չէ երբե°ք, թէ այսօր նրանք,

                                  որտե՞ղ են ապրում:

Մշտապէս նրանք իրենց Մայր Հողի

                                  կարօտն են զգում,

Եղեռնում զոհուած իրենց պապերի

                      ողբանքն է կանչում:

 

Կը գայ ժամանակ՝ ես համոզուած եմ,

Շուտով թէ քիչ ուշ, Հայ սերունդն անշուշտ,

Շենցնելու է՝ Մեր Աշխարհն Անուշ:

ՎԵՄԻՐ ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄԵԱՆ

Յուլիս 2009

About Post Author

admin

Happy
Happy
0 %
Sad
Sad
0 %
Excited
Excited
0 %
Sleepy
Sleepy
0 %
Angry
Angry
0 %
Surprise
Surprise
0 %

Average Rating

5 Star
0%
4 Star
0%
3 Star
0%
2 Star
0%
1 Star
0%

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Social profiles