0
0
Արեւը ժպտաց, աշխարհը շարժուեց.
Հողն ախ քաշեց, նոր ծիլեր աճեց.
Սոխակն երգեց, Արգիշտին ծնուեց:
Երեսը լուսին, աչքերը ծով էր
Սիրտն էր բարի, խելքով մանուկ էր:
Երբ օրը եկաւ պատանի դարձաւ,
իր ծնողների պարծանքն եղաւ:
Հացի սեղանին թէ’ խնճոյքներում
Հոգով, յուզումով, արտասանում էր
“Մօր Ձեռքերը” Պարոյր Սևակի,
“Խօսքն Իմ Որդուն” Կապուտիկեանի:
Մայրենի լեզւի բիւրեղ հնչիւնից
Լսողի սրտում վարդեր էր բացւում,
Հոգին պարուրւում, թեւեր էր առնում:
Բայց . . . .
Կեանքի խորհուրդը ո՞վ է հասկացել
Հոգու խո’ր վիշտը, ո՞վ է իմացել…
Քսանչորս տարին հազիւ բոլորած,
Նոր տարւայ սեմին իր կանաչ կեանքի
Ժամը կանգ առաւ. . . :
Աւաղ . . .
Արգիշտին գնաց . . . . ու,
Յիշողութեանս մէջ, իր պայծառ
Պատանեկութիւնը, յաւէտ յուշ մնաց:
Արմինէ Մինասեան
Նիւ Եորք
