0
0
Զարմանալի զուգադիպութի՞ւն…ճակատագի՞ր:
Կեանք բնագաւառը կազմող ժամանակին ե՛ւ ժամական դրութիւնը, իր ժամերով, վայրկեաններով, երկվայրկեաններով եւ ակնթարթներով այս տարի իւրայատուկ եւ անկիւնադարձային կացութիւն մը ստեղծած է:
Արդարեւ, պատմութեան մէջ, առաջին անգամ ըլլալով, 1915-ի զարհուրելի Եղեռնէն` Ցեղասպանութենէն ճողոպրած հայորդին, այս տարի միեւնոյն օրուան ընթացքին պիտի նշէ Զատիկն ու Ապրիլ 24-ը:
Պատահածը թատերգութիւն չէ…թէեւ լաւապէս կը ներկայացնէ թատերգական աշխարհը ներկայացնող այդ երկու տարբեր դիմակները` մէկը ժպտուն…միւսը թաթաւուն ու լի արցունքներով:
Այսպէս, ուրախութիւն կը տիրէ հայորդիի երդիքէն ներս, ուր եկեղեցի այցելելով եւ ապա ընտանեկան հաւաքներով պիտի նշուի Զատիկը:
Այդ միեւնոյն քսանըչորս ժամուան ընթացքին, միւս դիմակն ալ` տխրութիւնն ալ ինքզինք պիտի պարտադրէ հնչեցնելով ու ղօղանջելով 96 տարուայ անլռելի զանգերը:
Սակայն, կարելի չէ այդ երկու դիմակներու ստեղծած զգացումներով նկարագրել Ապրիլ 24, 2011-ի «Ապրուած ու ապրուելիք Օր»ը: Միայն երջանկութիւնով կամ տխրութիւնով պիտի չնշուի այդ օրը: Նաեւ, Այդ երկու տարբեր զգացական պահերուն մէջ թաքնուած ու ամփոփուած են այլ ապրումներ… Հայոց Ցեղասպանութեան ճանաչման եւ դատապարտման զօրաշարժ մը, որ կը պահանջէ ճանաչում, դատապարտում եւ հատուցում:
Ուրացման անբացատրելի քաղաքականութիւնը կարելի չէ երկար տարիներ շարունակել, մանաւանդ երբ նկատի ունենանք համաշխարհային ներկայ ընկերութեան հրամայականն ու գործընթացը:
Կարելի չէ պատմութիւն, եղելութիւն, թուական կեղծել:
Նախապէս Զատիկը զուգադիպած էր Ապրիլ 24-ին` 1859-ին երբ դեռ Թալէաթ Փաշաներ չէին ծնած:
Իսկ այս տարուընէ ետք…2095-ին Զատիկն ու Ապրիլ 24-ը, պիտի նշուին միեւնոյն օրը, ուր Թալէաթ Փաշայի գերդաստանին պատկանողներ պիտի խօսին այդ Ցեղասպանութեան մասին, առանց ուրանալու…նոյնիսկ հատուցո՛ւմն ալ կատարած ըլլալով:
”Հայրենիք’’
Ապրիլ 15, 2011
