0
0
Պէյրութ
Բարձրահասակ, հմայիչ արտայայտութեամբ եւ նշաձեւ աչքերով աղջիկ մըն էր Սալման:
Կը զարմանամ, բայց միեւնոյն ատեն գիտեմ պատճառը, թէ այսպիսի աղջկայ մը ոչ մէկ երիտասարդ համարձակած էր մօտենալ, սիրոյ մասին խօսք մը ըսել, ժամադրութիւն ուզել, ձեռքը խնդրել:
Երբեմն կեցուածք ունեցող եւ լուրջ աղջիկ մը դիմացինին մէջ յարգանք կը յառաջացնէ իրեն հանդէպ եւ անոր համարձակութիւնը կը զսպէ:
Ուրեմն աչքերէ հեռու պահուած գանձի մը նման էր Սալման, ժիր ու աշխոյժ, լաւատես՝ կեանքին հանդէպ, սիրտը յուսով լի, թէ իր ասպետը օր մը անպայման պիտի գար: Իսկապէս արժանի էր Սալման, որովհետեւ լաւ մայր ըլլալու բոլոր տուեալները ունէր:
Բայց որովհետեւ կեանքի մէջ բախտը մեծ դեր ունի, Սալման զոհ գացած էր անոր ու կեանքէն իր իրաւունքը առանց առնելու կամաց-կամաց սկսած էր մեծնալ, բայց զարմանալիօրէն աչքերուն գրաւչութիւնը չէր կորսնցուցած: Օրէ օր աւելի կը փայլէին ու կը գեղեցկանային Սալմային աչքերը: Ամենէն ուրախ եւ երջանիկ օրս պիտի ըլլար այն օրը, երբ Սալման կեանքի ընկեր մը գտնէր, ամուսնանար ու մայր դառնար: Իսկ ես քոյր չունենալով Սալման քոյր սեպած էի ինծի եւ ամէն բարիք ցանկացած էի անոր:
Հասաւ այդ երջանիկ օրը: Ամբողջ թաղը ուրախ էր: Սալմային փեսան եկած էր օտար երկրէ. պիտի պսակուէին ու մեկնէին, իրենց ընտանեկան բոյնը կազմելու:
Ուրախացայ եղբօր մը պէս: Երջանկացայ հօր մը պէս: Հանգստացայ այս ուրախ լուրը առնելով եւ անձայն, սրտիս խորքէն ամէն բարիք ցանկացի կրկին Սալմային:
Մեկնեցաւ:
Ու մենք՝ թաղեցիներս կորսնցուցինք գեղեցկուհի մը, իտէալ աղջիկ մը եւ մանաւանդ՝ պարկեշտ թաղեցի մը:
Տարիներ ետք, երբ արդէն քսան տարի աւելի մեծցած էի, ճամբան պատահմամբ հանդիպեցայ ինծի ծանօթ Սալմային: Ինքն ալ մեծցած, հիւծած ու նիհարցած էր: Բայց աչքերուն գրաւչութիւնը զարմանալիօրէն մնացած էր նոյնը: Բարեւեցինք զիրար տաք ժպիտով, խօսեցանք, հարցուցի ընտանիքին մասին: Տխուր լուրեր տուաւ.
- Տարի մը կ’ընէ որ հոս եմ զաւկիս հետ, գիւղը՝ հօրս տունը կը բնակիմ: Հրամմէ՛, օր մը ծանօթացիր տղուս:
Գացի ու ծանօթացայ որբ տղուն: Սալմային կը նմանէր: Նոյն բարի դէմքը: Սալման մանրամասնօրէն պատմեց իր ամուսնութեան տարիներուն պատահած դժբախտութիւններուն մասին, ու սիրտս ցաւած՝ մեկնեցայ:
Չեմ ուզեր հոս Սալմային սրտաճմլիկ պատմութիւնը ընել, խնայելու համար ընթերցողին կսկիծ ու ցաւ:
Կեանքի մէջ ամէն բանի պատրաստ պէտք է ըլլալ: Բայց Սալման այդքանին արժանի չէր: Երբեք արժանի չէր: Ոչ ալ՝ քաղցկեղէ տառապած իր ամուսինը: Մեր հանդիպման օրը այսօրուայ պէս կը յիշեմ. ան գովեստով կը խօսէր իր հանգուցեալ ամուսնոյն մասին:
Տարիներով իր ամուսնոյն առողջութեան սպասած Սալման, պարտուած հոգեկանով, բայց մխիթարուած՝ իր ամուսնէն յիշատակ մնացած զաւակով, ժպիտը փորձեց վերադարձնել իր տխուր դէմքին:
