0
0
ԱՒԻԿ ՏԷՅԻՐՄԷՆՃԵԱՆ
Պոսթըն
Ձմրան գիշեր է` Նոր Տարուայ գիշեր,
Ամպերն են դիզւում փխրուն թանձրութեամբ,
Թափւում է ձիւնը` բիւրեղափաթիլ,
Յստակ ու անբիծ` անարատութեամբ:
Արծաթակապոյտ երկնի անհունում,
Թագաւորում է չքնաղութիւնը,
Ինչպէս մի երազ` դեռ աշխարհ չեկած,
Իշխում է վճիտ` ճերմակութիւնը:
Վարագոյրւում է տարին անարգել,
Կէս գիշերային վայրկեանով միայն,
Յոյսն է ներխուժում` իմ մէջ աներկիւղ,
Տիեզերք հասնող աղօթքի նման:ան:
Յորդորում է ինձ` կեանքի հեղեղով,
Որ ես աշխարհին` արդար երթ մաղթեմ,
Ու բարձրաձայնեմ քայլերգն բարութեան,
Չարի կուռքերը` ընդմիշտ տապալեմ:
Նենգամիտների կրքերը զսպեմ,
Տառապեալների սիրտերն սփոփեմ,
Շահամոլների խիղճը արթնացնեմ,
Լոյսի կորուստը` հաւատով սանձեմ:
Բախուելով հազար տեսակ ձայների,
Սիրոյ երգերը` լսելի դարձնեմ,
Ամենուր սփռեմ շողերը յոյսի,
Նոյնիսկ հրաշքին` ես ապաւինեմ:
Այս նոր գիշերում ջերմ ու աստղաթեւ,
Վսեմ պատգամով խաղաղ գոյութեան,
Թո՛ղ լցուի ուրախ` խինդով լիուլի,
Սրտերը համայն-համայն մարդկութեան:
