0
0
Սօսի Միշոյեան-Տապպաղեան
Երկուշաբթի
Մալաթիա գացած էր գնում ընելու ու տոպրակներուն ծանրութենէն մատները հանգչեցնելու նպատակով, զանոնք պատահական մեքենայի մը վրայ դրած էր ու՝ կանգնած: Երկու վայրկեան վերջ, սակայն, մեքենայի տիրոջ կշտամբանքէն ամօթահար ու շփոթած` ձեռքը անմիջապէս տոպրակներուն մեկնելով ըսած էր.
-Ներողամիտ եղէք, հիմա կը վերց(ը)…
-Ի՛նչ ներողամիտ արա, էս ուր ես դրել… ու այնպիսի պարսաւանքներ դուրս տուած էր, որ առաջինս ձայնի տարափէն զատ ոչի՛նչ կրցած էր լսել:
Մալաթիա գացած էր աժան ապրանք առնելու. ու տոպրակի ծանրութիւնը հիմա երեք անգամ աւելի ծանր կը կշռէր իրեն համար:
Մալաթիա գացած էր ուտելիք գնելու. սեղան չուզեց նստիլ այդ օրը: Ան կուշտ ու կուռ կերեր էր դառնութիւնը վերաբերմունքի:
Ա՛լ Մալաթիա չէր ուզեր երթալ, ոտքերը վճռած էին ու իրեն Քէլլէսի թաղը քարշ կու տային:
Երեքշաբթի
Օդ կայ, հող կայ, ջուր կայ, լոյս կայ, հոսա՞նք՝ ուզածիդ չափ, wifi՞, օ՜ շատ արագ, նոյնիսկ մեթրոներուն մէջ ձրի wifi-ներ.
Եթէ կենսական անհրաժեշտութիւնները գոյ են, հապա ի՞նչը փնտռելու ելեր եմ:
Չորեքշաբթի
Կեղծ հերոսներ կան մեր շրջապատին մէջ, որոնք իրենց կոչումին տակ քօղարկուելով ինքզինքնին թոյլատրած են ի գործ դնել ամէնէն գարշելի ու զազրելի արարքները: Անոնք ընդունակ են տրորելու արժանապատուութիւնը այն արարածներուն, որոնց նուիրումին ու ծառայութեան առջեւ ամէն իսկական հերոս պիտի խոնարհէր: Ամուր գոցուած դուռ ու պատուհան այժմ բացուած է՝ հեղձուցիչ օդը մաքրելու համար:
Հինգշաբթի
Ի՜նչ փոյթ որ քայլերս դանդաղ են, երբ անոնք ուղղուած են առաջ:
Ի՜նչ փոյթ որ լեզուս թոթով է, երբ միտքերս կը պարզեմ կամաց:
Ի՜նչ ընենք որ աղօտ կը տեսնեմ, երբ մինչ այդ աչքեր չունէի:
Ի՜նչ փոյթ որ միշտ լուռ եմ, երբ կը լսես աղմուկը մտքիս:
Ի՜նչ փոյթ որ գիշերները մութ են, երբ ներսն է կանթեղը սրտիս:
Ես տարուած եմ, գիշեր ու ցերեկ, երազներս խառնելով իրականութեան, ես տարուած եմ ինքզինքս յղկելու աշխատանքով: Ի՜նչ փոյթ որ երազը ցնորք է…
Ուրբաթ
Երազիս մէջը խնճոյքի էի եւ մինակ չէի: Հաւաքուեր էին ամբողջ գերդաստան, ո՛չ ցիր, ո՛չ ցան. բոլորը միատե՛ղ, միաձայն. «Սեղանն է առա՜տ, դիմացն Արարատ…»:
Խմեցի, հա, խմեցի, սակայն առիթը վայելելու փոխարէն՝ յուզումէս լացի:
Զարմացան ու հարցուցին. «Միթէ ուրախ չե՞ս այս հաւաքին համար, կեր, խմէ, քէֆիդ նայէ, միշտ չեն վիճակուիր նման առիթներ».
Ու՝ Շրինկ-շրանկ. «Կենացնու՜դ…»:
Պատեհականութիւնը զիս չուրախացուց, մնայուն հաւաք ես պիտ’ ուզէի:
Շաբաթ
Երանի արուեստագէտներուն, որոնք իրենց յատուկ աշխարհը ունին: Գիտակցելով հանդերձ իրենց պարտաւորութիւնները երկրի վրայ որպէս մահկանացուներ, անոնք հնարաւորութիւն ունին ազատ շնչելու իրենց աշխարհին մէջ: «Արուեստը կաշկանդում չի ճանչնար». ու բառը, գիրը, նկարը, պատկերը, քանդակը իրենց հոգիի մարմնացումը կ’ըլլայ ու անոնք կը սլանան վե՜ր, դէպի բարձունքները՝ ըմպելու համար հոյլը աստղերու:
