0
0
Հայորդիի նկարագի՞ր…թէ աւելի բարեկեցիկ ու լաւ պայմաններու մէջ գոյատեւելու փնտռտուք: Ինչ որ ալ ըլլան դրդապարճառները, կը նկատուին գերմտահոգիչ: Դանակը ոսկորին հասած ըլլալու մասին վիճաբանիլն անգամ անտեղի է կամ յար եւ նման է ջայլամի քաղաքականութեան, մանաւանդ երբ ստոյգ ուսումնասիրութիւններ ցոյց կու տան թէ հայրենիքի բնակչութեան քառասուն առ հարիւրը կը փափաքի արտագաղթել, եթէ պայմաններ ու կարելիութիւններ ստեղծուին:
Անցնինք աւելի յստակ ու ցցուն փաստերու կամ եղելութիւններու: Դեռ հազիւ երկու ամիս առաջ, Բագրատաշէնի հայ-վրացական սահմանին վրայ երկու տասնեակ փոխադրակառքեր, բեռնաւորուած ճամբորդներով եւ ճամպրուկներով կը փոխադրէին աւելի քան եօթ հարիւր հայորդիներ: Անոնք ապահոված էին իրենց երթի տոմսը…չկար դարձ: Այս “անդարձներ“ը, որոնք ընդհանրապէս գիւղական միջավայրի բնակիչներ էին, ժամանած Վանաձորէն, Ալավերտիէն, Հոկտեմբերեանէն, Էջմիածինէն եւ անշուշտ Երեւանէն, կ՛ուղղուէին դէպի Քրազնոտար, Տոնեցք, Ռոստով, Վորոնէժ, Սոչի, Սամարա եւ անշուշտ Մոսկուա:
Տեսարանը յուզիչ ու մտահոգիչ էր: Այս հողէն հասկցող, հողին բարեկամ հողագործները, շարունակ պիտի գործէին հողին հետ, սակայն օտար ու ցուրտ հողին հետ, որ հաւանաբար արգասաբեր ու բերրի է, սակայն հոտն ու համը` անծանօթ ու արտառոց:
Ինչպէ՞ս պայքարիլ այս համաճարակին դէմ, մանաւանդ երբ նկատի առնենք որ Հայաստանի երկու հարեւան երկիրներէն` Վրաստանի եւ Ատրպէյճանի մէջ մթնոլորտը բոլորովին տարբեր երեւոյթ կը պարզէ: Արդարեւ, այս երկու երկիրներու պարագային ալ, իրենց հայրենիքէն հրաժեշտ առնելու ցանկութիւն ունեցողներուն թիւը, հազիւ թէ կը գերազանցէ տասնըհինգ առ հարիւր տոկոսը:
Այս երկրէն հեռացողները ոչ մէկ յոյս ու հեռանկար կը տեսնան, դէմ յանդիման գալով տիրող զեղծարարութեան, փտտածութեան եւ ապականած մթնոլորտին:
Ամսական դրութեամբ ներկայացուած այս ցուցատախտակները, վերջերս հետեւողականութեամբ չեն ներկայացուիր, եւ զանազան պատճառաբանութիւններ մէջտեղ բերելով Հայաստանի գաղթականութեան պետական ծառայութիւնը չի հրապարակեր թուական պատկերը, յաւելեալ մտահոգութիւն ու յուսախաբութիւն ստեղծելով:
Դեռ աւելին, Ռուսաստանի կողմէ Հայաստանի մէջ իրագործուող “Հայրենակիցներ“ (Ռուսաստանի հեռաւոր անկիւններուն մէջ մնայուն բնակութիւն հաստատելու յօժարող անձեր) ծրագիրը կասեցուած է, մինչեւ 2016 թուական, որովհետեւ դիմումնագրերու հոսքը հասած է առաւելագոյն սահմանին: Եւ հակառակ ասոր, ցանկացողներու եւ “տը ֆաքթօ“ արտագաղթողներու թիւը ոչ մէկ անկում կրած է:
Այս հեռացողները ոչ մէկ յոյս ու հեռանկար կը տեսնան, դէմ յանդիման գալով տիրող զեղծարարութեան, փտտածութեան եւ ապականած մթնոլորտին:
Ինչպէ՞ս կարելի է պայքարիլ այս կացութեան դէմ: Արդե՞օք վերջերս փոխադրամիջոցներու սղաճին դէմ մղուած պայքարն ու արձանագրուած յաջողութիւնը, կարելի է նկատել յոյսի նշոյլ մը:
ՀԱՅՐԵՆԻՔ
Պոսթըն
