“ԱԶ­ԳԱ­ՅԻՆ ՀԱՍ­ՏԱ­ՏՈՒ­ԹԻՒՆ­ՆԵ­ՐՈՒ ՀՍԿՈ­ՂՈՒ­ԹԻՒՆԸ ԿԸ ԿԱ­ՏԱ­ՐԵՆ ՄԵՐ ԵՐԻ­ՏԱ­ՍԱՐԴ­ՆԵ­ՐԸ“, ԿԸ ՅԱՅՏ­ՆԷ ԲԵՐ­ԻՈՅ ԹԵ­ՄԻ ԱԶ­ԳԱ­ՅԻՆ ԱՌԱՋ­ՆՈՐ­ԴԱ­ՐԱ­ՆԻ ԽՕՍ­ՆԱԿ ԺԻ­ՐԱՅՐ ՌԷ­ՅԻՍ­ԵԱՆ

0 0

 Սուր­իոյ մէջ տի­րող քա­ղա­քա­կան պայ­ման­նե­րը հետզ­հե­տէ աւե­լի մտա­հո­գու­թիւն կը պատ­ճա­ռեն, յատ­կա­պէս երբ բա­խում­նե­րը հա­սած են հա­յա­հոծ Հա­լէպ: Այս գծով, վեր­ջերս լոյս ըն­ծա­յած էինք հար­ցազ­րոյց մը, Հ.Յ.Դ. Բիւ­րո­յի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ Հրանդ Մար­գար­եա­նի հետ: Ստո­րեւ, յա­պա­ւու­մով լոյս կ՛ըն­ծա­յենք այլ հար­ցազ­րոյց մը, կա­տար­ուած, Հա­յաս­տա­նի մեր պաշ­տօ­նա­կից “Եր­կիր“ի (Յա­րու­թիւն Յա­րու­թիւն­եան) կող­մէ, Բեր­իոյ Թե­մի Ազ­գա­յին Առաջ­նոր­դա­րա­նի խօս­նակ Ժի­րայր Ռէ­յիս­եա­նի հետ:

ՀԱՐ­ՑՈՒՄ.- Պա­րո՛ն Ռէ­յիս­եան, ինչ­պի­սի՞ վի­ճակ է այ­սօր Սուր­իա­յում, յատ­կա­պէս` Հա­լէ­պում: Այժմ Հա­լէ­պում իրա­վի­ճակն աւե­լի հան­գի՞ստ է:

ՊԱ­ՏԱՍ­ԽԱՆ.- Շրջան­նե­րում բա­խում­նե­րը տա­կա­ւին շա­րու­նակ­ւում են, բայց քա­ղա­քը դե­ռեւս սա­ռած` գրե­թէ ան­դա­մա­լոյծ վի­ճա­կում է: Յատ­կա­պէս վա­ռե­լա­նիւ­թի պա­կա­սի պատ­ճա­ռով եր­թե­ւե­կու­թիւնն էլ է նուազ: Սպա­սո­ղա­կան վի­ճա­կը դեռ աւարտ­ուած չէ: Մի շարք շրջան­նե­րում հրացանաձ­գու­թիւնը եւ հրե­տա­նա­յին զար­կե­րը դե­ռեւս շա­րու­նակ­ւում են: Մեծ թիւով գաղ­թա­կան­նե­րը տե­ղա­ւոր­ուած են դպրոց­նե­րում եւ այլն: Հսկո­ղու­թիւնն ամէն տեղ է: Մեր շրջան­նե­րում, այ­սինքն` քրիս­տո­նէ­ա­կան հայ­կա­կան թա­ղա­մա­սե­րում, ազ­գա­յին եւ հո­գե­ւոր մար­մին­նե­րը շա­րու­նա­կում են իրենց հսկո­ղու­թիւնը` ու­շի ու­շով հե­տե­ւում են իրա­դար­ձու­թիւն­նե­րին: Մեզ մօտ ար­դէն յա­տուկ մար­մին է ստեղծ­ուել` հո­գե­ւոր առաջ­նոր­դա­րա­նի, ազ­գա­յին կա­ռոյց­նե­րի կող­մից, եւ բո­լոր նրանց, ոչ միայն հա­յե­րին, ով­քեր օժան­դա­կու­թեան կա­րիք են ու­նե­նում, փոր­ձում ենք անհ­րա­ժեշտ օժան­դա­կու­թիւն ցու­ցա­բե­րել: Այս աշ­խա­տանք­ներն ըն­թաց­քի մէջ են:

Հ.- Հա­մաշ­խար­հա­յին մա­մու­լին հե­տե­ւե­լիս տես­նում ենք, որ միայն ռու­սա­կան լրատ­ուա­մի­ջոց­ներն են, որ հա­ղոր­դում են, թէ պե­տա­կան զօրքն ինչ­պէս է ընդ­դի­մու­թեա­նը հա­կա­հար­ուած տա­լիս, լռեց­նում կամ մաք­րում: Կա­րո­ղա­ցա՞ն կա­ռա­վա­րա­կան զօր­քե­րը գո­նէ ինչ–որ չա­փով Հա­լէ­պում վե­րահս­կել իրադ­րու­թիւնը:

Պ.- Հի­մա այդ բո­լո­րը յա­րա­բե­րա­կան է, որով­հե­տեւ թա­ղա­մա­սեր կան, ուր ընդ­դի­մա­դիր­ներ էին թա­փան­ցել եւ որո­շա­կի չա­փով իշ­խա­նու­թիւն ստեղ­ծել` յան­ձա­խումբ: Այդ թա­ղա­մա­սե­րից, օրի­նակ, Սա­լա­հէտ­տի­նը, որի մա­սին շատ էր խօս­ւում, բնակ­չու­թիւ­նից դա­տարկ­ուած է: Բա­ւա­կան մեծ թա­ղա­մաս է, եւ բնակ­չու­թիւնն ամ­բող­ջու­թեամբ հան­րա­կա­ցա­րան­նե­րում, մզկիթ­նե­րում, դպրոց­նե­րում է տե­ղա­ւոր­ուել, որ­պէս­զի բա­նակն աւե­լի հան­գիստ կեր­պով կա­տա­րի իր վրայ դրուած պար­տա­կա­նու­թիւնը, կամ ասենք` ընդ­դի­մու­թեան տար­րե­րի դէմ իր մաք­րա­գործ­ման աշ­խա­տանք­նե­րը կա­տա­րի: Դա է այժմ տե­ղի ու­նե­նում: Այ­սինքն` հրացանաձ­գու­թիւնը մին­չեւ այժմ էլ շա­րու­նակ­ւում է: Հէնց հի­մա էլ լսւում են դրանց ձայ­նե­րը: Բայց ճշգրիտ` թէ ի՞նչ վնաս­ներ կան, այժմ հնա­րա­ւոր չէ ճշդել:

Հ.- Դուք ասա­ցիք, որ մեր առաջ­նոր­դա­րա­նը, ազ­գա­յին կա­ռոյց­նե­րը օգ­նու­թեան եւ հայ­կա­կան թա­ղա­մա­սե­րում վե­րահս­կո­ղու­թիւն իրա­կա­նաց­նե­լու մի­ջոց­ներ են ձեռ­նար­կել, բայց հա­լէ­պա­հա­յու­թեան վի­ճակն այս պա­հի դրու­թեամբ ինչ­պի­սի՞ն է: Կա­րո­ղա­նու՞մ էք, արդ­եօք, ամ­բող­ջու­թեամբ վե­րահս­կել իրա­վի­ճա­կը:

Պ.- Մեր տե­ղի հաս­տա­տու­թիւն­նե­րի, կա­ռոյց­նե­րի երի­տա­սարդ­նե­րը, պա­տաս­խա­նա­տու մար­մին­նե­րը հսկո­ղու­թիւն են իրա­կա­նաց­նում, որ­պէս­զի որե­ւէ մար­դու որե­ւէ անակն­կալ չսպառ­նայ: Մեր երի­տա­սարդ­նե­րը նոյ­նիսկ թա­ղա­մա­սե­րի մէջ կու­տակ­ուած աղ­բի դէ­զերն իրենք են մաք­րում, որով­հե­տեւ շուրջ մէկ շա­բաթ է` աղ­բա­հա­ւաք էլ չի կա­տար­ւում: Բնա­կա­նա­բար, այս շո­գին կա­րող են տար­բեր վա­րակ­ներ էլ տա­րած­ուել: Այն­պէս որ` լի­նի օգ­նու­թեան առու­մով, լի­նի հսկո­ղու­թեան առու­մով, մեր երի­տա­սար­դու­թիւնն ու մեր տղա­նե­րը ինչ որ պէտք է կա­տա­րում են: Ան­շուշտ, բո­լոր կա­ռոյց­նե­րը, ազ­գա­յին բո­լոր հաս­տա­տու­թիւն­նե­րը նոյն վի­ճա­կում են: Եւ ուղ­ղակի­օ­րէն քա­նի դեռ թի­րախ չենք, կար­ծում ենք, որ կա­ցու­թիւնը մեր հսկո­ղու­թեան տակ է` մեր ժո­ղովր­դի ապա­հո­վու­թեան եւ բնա­կա­նոն կեան­քը շա­րու­նա­կե­լու առու­մով: Բայց խա­նութ­ներն ընդ­հան­րա­պէս փակ են, եր­թե­ւե­կու­թիւնը շատ-շատ է նուա­զել‘ գրե­թէ իւ­րա­քան­չիւր մարդ տա­նը կամ իր տե­ղում է մնում: Սա է իրա­վի­ճա­կը:

Հ.- Պա­րո՛ն Ռէ­յիս­եան, վեր­ջին օրե­րին լու­րեր տա­րած­ուե­ցին, թէ Հա­յաս­տա­նում Սուր­իա­յի դես­պա­նու­թեան աշ­խա­տա­կից­նե­րից մէ­կը հրա­ժա­րա­կան է ներ­կա­յաց­րել եւ մի­ա­ցել ընդ­դի­մու­թեա­նը, ինչ­պի­սի՞ ար­ձա­գանգ կայ այդ­տեղ այս կա­պակ­ցու­թեամբ:

Պ.- Միայն Հա­յաս­տա­նից սպրդած նման լուր լսե­ցինք, բայց պաշ­տօ­նա­կան ոչ մի կող­մից այդ­պի­սի լուր չի ստաց­ուել, պաշ­տօ­նա­կան ոչ մի յայ­տա­րա­րու­թիւն չի կա­տար­ուել: Են­թադ­րում եմ, որ եթէ իրա­կա­նու­թիւն լի­նէր, ապա գո­նէ ին­քը մին­չեւ այ­սօր կը յայ­տա­րա­րէր, որ ինքն ան­ջա­տո­ղա­կան է, եւ կամ միւս կող­մե­րից որե­ւէ մէ­կը պէտք է յայ­տա­րա­րած լի­նէր այդ մա­սին: Ոչ մի պաշ­տօ­նա­կան յայ­տա­րա­րու­թիւն չի եղել:

Հ.- Հա­յաս­տա­նում մեծ մտա­հո­գու­թիւն կայ‘ կապ­ուած սուր­ի­ա­հա­յու­թեան վի­ճա­կի հետ, եւ շար­ժում­ներ են սկսւում‘ օգ­նե­լու սուր­ի­ա­հա­յու­թեա­նը: Երի­տա­սարդ­ներն ան­հանգս­տա­ցած են, խմբեր են ձե­ւա­ւոր­ւում, ու­զում են դրա­մա­հա­ւաք­ներ կազ­մա­կեր­պել, պատ­րաս­տա­կա­մու­թիւն են յայտ­նում սուր­ի­ա­հա­յու­թիւնը իրենց տնե­րում պա­հե­լու եւ այլն: Ինչ­պէ՞ս էք նա­յում այս վե­րա­բեր­մուն­քին, եւ արդ­եօք ի՞նչ սպա­սե­լիք­ներ կամ ակն­կա­լիք­ներ ու­նէք հայ­րե­նի­քից:

Պ.- Նախ‘ առանց այս դէպ­քե­րի էլ որե­ւէ մարդ, բնա­կա­նա­բար, իր հայ­եաց­քը յա­ռած է լի­նում իր հայ­րե­նի­քին‘ իր հե­ռա­ւոր նպա­տակ­նե­րում ան­պայ­մա­նօ­րէն ու­նի դէ­պի մեր եր­կիր վե­րա­դար­ձի երա­զան­քը: Բայց մեր այ­սօր­ուայ պայ­ման­նե­րով, այս դժուա­րին վի­ճա­կում, կար­ծում եմ‘ եթէ որե­ւէ այլ անբ­նա­կան կա­ցու­թիւն չստեղծ­ուի, Հա­յաս­տան գա­լու եւ հաս­տատ­ուե­լու տրա­մադ­րու­թիւն ուղ­ղակի­օ­րէն չկայ: Մեր­թընդ­մերթ կան, բնա­կա­նա­բար, աւե­լի լաւ պայ­ման­նե­րում ապ­րե­լու ցան­կու­թիւն ու­նե­ցող մար­դիկ, ով­քեր ու­զում են գաղ­թել: Նրան­ցից շա­տե­րը, բնա­կա­նա­բար, մտա­ծում են նա­եւ հայ­րե­նի­քի մա­սին: Բայց կար­ծում եմ‘ այ­սօր հայ­րե­նի­քում հաս­տատ­ուելն ար­դէն այն­քան դժուար է‘ լի­նի աշ­խա­տանք, գործ գտնե­լու առու­մով, լի­նի կա­ցու­թեան պայ­ման­նե­րի ապա­հով­ման առու­մով եւ յատ­կա­պէս ներ­կայ իրա­վի­ճա­կում, երբ Սուր­իա­յում դրա­մի ան­կում կայ, երբ տնտե­սա­կան լուրջ դժուա­րու­թիւն­ներ կան‘ այս բո­լո­րը այդ պատ­կե­րա­ցում­նե­րը միայն ցան­կու­թեան սահ­մա­նում են պա­հում: Իսկ եթէ բնա­կա­նօ­րէն Հա­յաս­տա­նում իշ­խա­նու­թիւն­նե­րը, որ­պէս ար­տա­կարգ վի­ճակ, յա­տուկ կար­գադ­րու­թիւն­ներ անեն, յատ­կա­պէս‘ սուր­ի­ա­հա­յու­թեան հա­մար, չեմ ասում ձրի, բայց գո­նէ յար­մար պայ­ման­նե­րով տներ կամ տուն ու­նե­նա­լու հնա­րա­ւո­րու­թիւն ստեղ­ծեն, բնա­կա­նա­բար, այդ ժա­մա­նակ պատ­կե­րը լրիւ կը փոխ­ուի, եւ մար­դիկ ար­դէն կա­րող են մտա­ծել Հա­յաս­տան գա­լու-հաս­տատ­ուե­լու կամ իրենց մտքե­րում ու­նե­ցած երազ­նե­րը գործ­նա­կա­նաց­նե­լու մա­սին:

Հ.- Մե­ծի Տանն Կի­լիկ­իոյ ՆՍՕՏՏ Արամ Ա. կա­թո­ղի­կո­սը կոչ է արել, որ հայ­կա­կան գաղ­թօ­ճախ­նե­րը սա­տար կանգ­նեն սուր­ի­ա­հայ հա­մայն­քին: Հա­յաս­տա­նից ի՞նչ օգ­նու­թիւն էք ակն­կա­լում:

Պ.- Վե­հա­փառ հայ­րա­պե­տը դէպ­քե­րի հէնց առա­ջին օրե­րից ման­րա­մաս­նօ­րէն, ամէն օր հե­տե­ւում էր կա­ցու­թեա­նը, զար­գա­ցում­նե­րին: Եւ երբ ար­դէն պայ­ման­նե­րը դժուա­րա­ցան, նոյ­նիսկ ինքն ան­ձամբ ցան­կա­ցաւ գալ ու խրա­խու­սել ժո­ղովր­դին: Սա­կայն, բնա­կա­նա­բար, այս վի­ճա­կում‘ եր­թե­ւե­կու­թեան եւ ճամ­բոր­դու­թեան դժուա­րու­թիւն­նե­րը հաշ­ուի առ­նե­լով, Ազ­գա­յին իշ­խա­նու­թիւնը հա­մա­ձայն չե­ղաւ այդ ցան­կու­թեան հետ: Վե­հա­փառ հայ­րա­պե­տը մեր ներ­կայ տնտե­սա­կան դժուա­րու­թիւն­նե­րի հա­մար այդ կոչն ուղ­ղեց, եւ այդ կոչն, ան­շուշտ, հա­մայն հա­յու­թեանն էր ուղղ­ուած: Այդ հա­յու­թիւն բա­ռի մէջ մտնում են նա­եւ մեր հայ­րե­նի­քի հայ­րե­նա­կից­նե­րը, այն­պէս որ ես չեմ ու­զում տա­րան­ջա­տել Հա­յաս­տա­նի հա­յու­թիւնը հա­մայն հա­յու­թիւ­նից: Մեզ հա­մար հա­յու­թիւնը մէկ ամ­բող­ջու­թիւն է, եւ, բնա­կա­նա­բար այ­սօր այդ օժան­դա­կու­թեան կա­րի­քը, բնա­կան է, զգաց­ւում է: Մա­նա­ւանդ‘ տնտե­սա­կան, նիւ­թա­կան բազ­մա­զան դժուա­րու­թիւն­նե­րի առ­կա­յու­թեան պա­րա­գա­յում: Յատ­կա­պէս‘ վա­ղը-միւս օրը, երբ դպրոց­նե­րը վե­րա­բաց­ուեն, կ՛ա­ռա­ջա­նայ զգա­լի նիւ­թա­կան կա­րիք: Իսկ տա­կա­ւին անո­րոշ են առա­ջի­կայ գա­լիք օրե­րի այլ դժուա­րու­թիւն­նե­րը, որ մեր դէմ պէտք է ծա­գեն: Այն­պէս որ‘ չեմ կա­րող այժմ ճշդել, թէ ինչ կա­րե­լի է հայ­րե­նի­քից սպա­սել, բայց եթէ հայ­րե­նիքն իր հեր­թին պե­տա­կա­նօ­րէն մեզ գո­նէ որոշ դիւ­րու­թիւն­նե­րի հնա­րա­ւո­րու­թիւն­ներ ստեղ­ծի, ինչ­պէս այ­սօր եր­կի­րը դես­պա­նատ­նե­րից կամ հիւ­պա­տո­սա­րան­նե­րից քա­ղա­քա­ցիու­թիւն ստա­նա­լու դիւ­րու­թիւնը հրա­պա­րակ­ուեց, նա­եւ յար­մար ձե­ւով բնա­կու­թեան, տներ ու­նե­նա­լու ու կամ գոր­ծի հնա­րա­ւո­րու­թիւն­ներ ստեղծ­ուեն, բնա­կա­նա­բար, մարդ­կանց մօ­տե­ցում­նե­րը կը փոխ­ուեն:

Հ.- Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թեան պաշ­տօ­նա­կան ներ­կա­յա­ցուց­չու­թիւնն այդ­տեղ ին­չո՞վ է զբաղ­ուած, արդ­եօք հա­մայն­քի կող­քի՞ն է եւ, առ­հա­սա­րակ, ի՞նչ գոր­ծու­նէ­ու­թիւն է ծա­ւա­լում:

Պ.- Հա­յաս­տա­նի պաշ­տօ­նա­կան պա­տաս­խա­նա­տու կող­մե­րը միշտ էլ յայ­տա­րա­րել են, որ հա­մայն­քի կող­քին են, հա­մայն­քին բո­լոր կա­րիք­նե­րում օգ­նե­լուն պատ­րաստ են: Բայց մենք երե­ւի տա­կա­ւին այդ օգ­նու­թեան կա­րիք ու­նե­նա­լու վի­ճա­կի մէջ չենք մտել: Սա­կայն, այս բո­լո­րից բա­ցի, ես ու­զում եմ ասել, որ սուր­ի­ա­հա­յու­թիւնը մին­չեւ վերջ կառ­չած կը մնայ իր պատ­մա­կան գա­ղու­թից, ամ­րօ­րէն կը պա­հի իր այս պատ­մա­կան գա­ղու­թի ան­նա­հանջ եր­թը շա­րու­նա­կե­լու ձգտու­մը: Այ­սինքն‘ գա­ղու­թը դա­տարկ­ուե­լու, վե­րա­նա­լու, լու­ծար­ուե­լու ոչ մի վտանգ կամ սպառ­նա­լիք չկայ:

Հ.- Կ՛ու­զէ­ինք նա­եւ իմա­նալ, թէ դուք որ­քա­նով էք տեղ­եակ Հա­լէ­պից դուրս գտնուող մեր հա­մայնք­նե­րի‘ Սուր­իա­յի այլ տա­րածք­նե­րում բնա­կուող մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րի վի­ճա­կից:

Պ.- Շատ տար­բեր չէ: Բնա­կա­նա­բար, կան աւե­լի փոքր թուով հա­յու­թիւն ու­նե­ցող քա­ղաք­ներ, ինչ­պէս‘ Լա­թաք­ի­ան: Այն­տեղ այ­սօր յա­րա­բե­րա­կա­նօ­րէն աւե­լի հան­դարտ է եւ կա­յուն: Սա­կայն հա­յե­րի վի­ճա­կը գրե­թէ նոյնն է, որով­հե­տեւ ամիս­ներ առաջ այն­տեղ եւս աւե­րա­ծու­թիւն­ներ եղան: Նոյնն է վի­ճակն այլ քա­ղաք­նե­րում եւս: Այն­պէս որ‘ ամէ­նուր իրար նման են:

Հ.- Իսկ, որ­պէս իրա­դար­ձու­թիւն­նե­րի մէջ գտնուող անձ­նա­ւո­րու­թիւն, ինչ­պէ՞ս էք գնա­հա­տում‘ կը կա­րո­ղա­նա՞յ արդ­եօք պե­տու­թիւնն առա­ջի­կա­յում լռեց­նել կամ հան­դար­տեց­նել ընդ­դի­մու­թեա­նը:

Պ– Պե­տու­թիւնն ար­դէն հանգս­տաց­րեց ժո­ղովր­դին եւ ար­դէն կա­ցու­թեան տէ­րը լի­նե­լու ըն­թաց­քի մէջ է: Բայց պէտք է կա­րո­ղա­նայ այդ ահա­բե­կիչ­նե­րին, ապս­տամբ­նե­րին, օտար վարձ­կան­նե­րին մի ձե­ւով երկ­րից մաք­րել:

Հ.- Լու­րեր տա­րած­ուե­ցին նա­եւ, որ Թուրք­իա­յում վարձ­կան­նե­րի ճամ­բար է ստեղծ­ուել, որ­տե­ղից նրանք անց­նում են Սուր­իա: Դուք տեղ­եա՞կ էք դրա­նից:

Պ.- Այո՛, Թուրք­ի­ան ուղ­ղա­կի հա­կա­սուր­ի­ա­կան կեց­ուածք ու­նի: Եւ դժբախ­տա­բար կամ բա­րե­բախ­տա­բար, նրանց, ով­քեր Թուրք­իա­յին լաւ չէ­ին ճա­նա­չում, Թուրք­ի­ան շատ արագ իր գոյ­նը ցոյց տուեց: Սուր­ի­ան վեր­ջին տաս­նամ­եա­կում բա­րի դրա­ցիու­թեան, լաւ ու սի­րա­լիր յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րի քա­ղա­քա­կա­նու­թիւն էր վա­րում Թուրք­իա­յի հետ: Ար­դէն իսկ անակն­կա­լի եկան եւ զար­մա­ցան, թէ ինչ­պէ՛ս են նրանք թի­կուն­քից դա­շու­նա­հա­րում‘ առա­ջին հեր­թին այդ ճամ­բար­նե­րը բա­ցե­լով սահ­մա­նա­մերձ շրջան­նե­րում, յե­տոյ‘ ուղ­ղա­կի զէնք ու զի­նամ­թերք ու­ղար­կե­լով, յե­տոյ‘ օտա­րերկ­րա­ցի զին­եալ­նե­րին իր սահ­մա­նից անց­կաց­նե­լով, իսկ յե­տոյ ար­դէն‘ ուղ­ղա­կի վար­չա­պե­տի, ար­տա­քին գոր­ծե­րի նա­խա­րա­րի ու հան­րա­պե­տու­թեան նա­խա­գա­հի հա­կա­սուր­ի­ա­կան ելոյթ­նե­րով: Նոյ­նիսկ թուր­քե­րը մերթ ընդ մերթ սպառ­նա­լիք­նե­րով հրահ­րում են թէժ իրա­վի­ճա­կը: Այս վեր­ջի­նը նոյ­նիսկ այ­սօր շատ բա­ցա­յայտ է:

About Post Author

admin

acaa@hairenik.com

Happy

0 0 %

Sad

0 0 %

Excited

0 0 %

Sleepy

0 0 %

Angry

0 0 %

Surprise

0 0 %